Αυτό πρέπει να ειπωθεί, έτσι απλά και λίγο
άβολα, ως έχει μάγκα...
Λοιπόν λεει θα είχα καθαρίσει μερικούς υπόνομους
'η όπως το πάρει κανείς,
και θα την έκανα λεει για αλλού.... Αλλά,
κατάρα σε κατάρα, και κάτι
παραπάνω βρίσκομαι πάλι στα τότε χρόνια, με
ένα πακέτο δυναμίτη στα χέρια,
1000 kg για τα 1000 χρόνια στα Σόδομα. Παω
στην πύλη και κάνω να
μπω..... Κατεβαίνω από το ασημί καινούργιο
χαπάκι μου και την λεω στους πιο
πέρα επιβάτες: "H ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΛΛΟΥ, ΕΜΕΙΣ
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ",
και χώρια από αυτό βάζω αλάτι στην πληγή και
την αρρώστια φωνάζοντας
"ΕΙΜΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ"... Του κάκου όμως δεν ξεκουράζονται
οι μελλοθάνατοι και
απόψε ΔΕΝ λεει να μου στρίψει... Διανόηση
και πολλά αγοραστά χαμόγελα,
και γαμώ τις γκόμενες μόνο που σε λίγο θα
αυτοκτονήσει. Πεταλούδα.....
την έχω δει πεταλούδα από αυτές της Ρόδου,
και όποιος παει να με
κοιτάξει από κοντά του φτύνω κατάμουτρα τα
αγέννητα αυγά μου και αυτός νομίζει
ότι παίζουμε.... Αστραπή φεύγω από κει και
παω να την πέσω σε κάποιον
που με είχε πουλήσει σε προηγούμενη ζωή....
Τον λοκάρω και δευτερόλεπτα
πριν του ανοίξω ένα αναμνηστικό συντριβανάκι
στο μέτωπο μου σκαει φλας.
Ξεδιπλώνομαι, και στο τέλος δειλιάζω, δεν
θα πεθάνουν ποτέ οι
εξουσιαστές; Και βλέπω απέναντι μου τον κολλητό
μου, 1000 χρονών πάνκη, μου
πετάει μαρξιστικά χαμόγελα κρύβοντας μου τι
έχει παιχτεί... Τα παίρνω στο
κρανίο και του φωνάζω, "έχει αλλάξει ρε το
σκηνικό" και αφήνω πίσω μου
διάφορα παιδικά και μαλακισμένα όνειρα...
Δεν έχει άλλο εδώ, όσο και να
θέλετε, και συμβαίνει να την έχω δει KAI εγώ
σιντριβάνι, και την
μπουμπουνίζω.... Χάος.... Με βλέπει και σαλτάρει,
δεν ξέρει τι να κάνει και
ας το είχαμε κάνει πρόβα, και την βλέπει και
αυτός γαμημένο σιντριβάνι
και μου ανοίγει και δεύτερη τρυπά, έτσι για
σπάσιμο, και για να κλείσει
την πρώτη, όποτε το κάνει και με πλησιάζει....
Βάζει στοργικά τα νύχια
του στο μυαλό μου και γελώντας παίρνει την
σφαίρα, και μαζί όλα όσα δεν
γούσταρα, καθώς και άλλα πολλά απροσαρμoστα.
Eδω σου κάνουν ηλεκτροσόκ
live μάγκα μου..... Απόψε αντιστρέφονται οι
όροι και ο θάνατος είναι
λιώμα σε ένα μπαράκι της οδού Φυλής, και τίποτα
άλλο. Eχει μείνει με την
πρώτη σφαίρα στα δάκτυλα, και κάπου στο οπτικό
του πεδίο μου λεει
"μάγκα την πατήσαμε"... Κωλώνω και φωνάζω
"ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ
ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ", δεν με χαλάει αυτό, αλλά να μην
τα πάρουν όλα, ότι μας
ανήκει να το πάρουμε πίσω ρεεεε! Θάνατος στο
σύστημα, θα σπάσω φαρμακεία
απόψε, με έχει ξαναπιάσει η κρίση μου, είμαι
επιτέλους ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ....
Ξαναδαρμενος, (στην οδό Πατησίων ήταν φίλε),
και το φλασακι της τελευταίας
κουβέντας: "Eχω την σφαίρα από το κεφάλι του
φίλου μου, και την πήρα σαν
ενθύμιο από αυτή την στιγμή που επέλεξε να
μην ανακοινώσει άλλο μέλλον
παρά μόνο παρόν. Λίγο πιο απόλυτο ίσως...."
και συν της άλλης "ΑΥΤΟ ΤΟ
ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΝΟΝΙΣΕΙ". Αυτά ρε... ¶ντε τώρα....
Εδώ, πάλι εδώ θα είναι
φίλε.....
[μέρος @λφα]
Ελάσσων υπόθεση η ιστορία του "δρόμου", είμαι
σε ένα πάρτι ρέγγε, από
τα παλιά και ανιστόρητα όνειρα των 15, υπάρχω
με σκιές, αφού εδώ κανείς
δεν φωνάζει, σε μια άσπρη σιωπή Μπαντερ-Μαινχοφ,
αναρχικά όνειρα των
αιώνιων αυτών 15, τότε που όλα υπήρχαν, όχι
ανασταλτικά, η με ένοχες πάλι
από τότε, ακόμα εδώ στο κάθε ανεκπλήρωτο πάρτι.
Aρκει να υπάρχει ήχος,
από Ανθρώπους, με άλφα όπως αυτό της Αναρχίας
(...και έτσι) χωρίς
μαγκιά ή απόγνωση, μόνο άποψη για τα πάντα,
εσωστρέφεια και λόφος του
Στρέφη, αυτό που μας χάραξε(;), 30 χρόνια
και βαλε. Το μεσημέρι ειναι Θάνατος
και ο αριθμός του ειναι 3 (3 η ώρα το μεσημερι=15)
για αύτο βγάλτε τον
σκασμό σκατοκουφάλες, έρχεται η νύχτα που
πάντα φοβόσασταν, έρχεται η
δασκάλα που σας βάραγε εν ιδεί περιστεράς,
καθώς πρέπει αυνανισμοί, βαρύ
άρωμα, και ακροδεξιά ανοργασμικότητα, η κυρία
Λέλα, η κυρία προέδρου,
παιδεραστία κάθε βράδυ στις 8, δελτίο ειδήσεων
κτλ, η πεθερά και το
μαγαζάκι και η κόρη που σπουδάζει στην Ουγγαρία,
και καλά, μάνα να λεει "το
παιδί να σπουδάσει, και η θεσούλα", τα καμένα,
κάθε επανάσταση,
πολύτιμα αμαξάκια σας, μαζι και η θρησκεία
σας, παπάδες και αναβολικά,
ντοπαρισμένα μεταλλάγματα, παππούδες της γενιάς
Ψ, με το 666 σε μορφή
κοινωνικού χειραγωγού ή μεταμοντέρνας δικαιολογίας
για ευσυνείδητους πολίτες με
μιλένιουμ κυνήγια μαγισσών, και λοιπόν;
Τίποτα! Σας λεω τίποτα!
Είμαστε αυτόχειρες δολοφόνοι των φαστφουντάδικων
της κάθε πλατειάς, οι δυο
όψεις του ίδιου νομίσματος, αλλά, ακόμα και
ο χριστούλης σας δεν θα
μπορούσε να ήταν από την Αιθιοπία! Υπόνομος.....
Αλήθεια με εκείνο το πάρτι
τι έγινε; κανείς δεν πήγε, Τελικά πήγαμε σινεμά
στην Βάρκιζα, με την
θεια Νότα, κάποιες ιστορίες μένουν_ πάντα_
ίδιες, και εμείς ακόμα
ψάχνουμε, το Όνειρο με χειροβομβίδες
στα δόντια, σαν κεράκια σε τούρτα, ένα
για κάθε χρόνο στο τρελάδικο, γιατί η ζωή
ανήκει στα ψυχιατρεία, Θάνατος
στο μοντελινγκ των ψυχίατρων, ΕΓΩ ΘΕΛΩ ΝΑ
ΧΕΣΩ!!!!!
[μέρος βητα]
Ηρωίνη ειναι η Κατερίνα Γώγου, ο Νικόλας ο
¶σιμος, ο Πουλάρας
(Σιδηρόπουλος), ο Μπουκόβσκυ, τα Εξάρχεια,
κάθε τι όμορφο που αυτοκτονισε, το
πανκ... ... ... για έναν μόνο λόγο:
το ανικανοποίητο της θρησκευτικής
ανεπάρκειας (ο θεός ακόμα ψωνίζει πρέζα από
την Ομόνοια) που μεγιστοποιεί
την ανασύνταξη νέων εικόνων εσωτερικής κατανάλωσης,
για τις ανάγκες του
"έργου" φυσικά. Σκατά Στο Πνεύμα του υπαρκτού
μεταβατισμού, άνθρωποι
δεν ειναι μόνο αυτοί που προκαλούν εφηβικές
ονειρώξεις, το πάρτι άρχισε
σκατόψυχοι, έχω να κοιμηθώ από την τελευταία
αιμόπτυση του Καρυωτάκη, ο
λαιμός μου ειναι κασετόφωνο που ουρλιάζει,
υποκλιθείτε στους θεούς σας
σκουλήκια, θεούς που τους βάλατε εκεί χωρίς
να τους ρωτήσετε, και ποτέ
ΔΕΝ γούσταραν το ρόλο που τους δώσατε και
μαγκιά τους για αυτο,
προσκυνάτε λοιπόν, κάντε ερωτά για πάρτη τους,
σας έχουν χεσμένους και καλά
ξηγιόνται, τα σκατά δεν μυρίζουνε Αρμάνι,
αυτο όμως δεν το γράφει σε
καμία λεζάντα μουνόπανα, κατάληψη στο μπουρδέλο
του θεού και του κόμματος,
απόψε παίζονται όλα ρεεεεεε!!!!! Μάθετε στα
κορίτσια σας να ερωτεύονται
στα 14 και στα 16 να ξεσκίζουν με καισαρική
τομή τα μπάσταρδο τους,
σταγόνες στα ψυχιατρεία και στα ιδρύματα,
μάθετε στα αγόρια σας τον
εξευτελισμό της σάρκας, καπότες και μπουρδελότσαρκες
και μετά κλαίγεστε οταν
θα σας καρφώσουν ένα καλά ακονισμένο πτυχίο
στο λαρύγγι, εθνική γιορτή,
το παιδάκι μου κρατάει την σημαία, και παραδίπλα,
οι μπάτσοι βιάζουν τα
αυριανά νεογέννητα σας...
[μέρος γάμα]
Τελικά τι μου λες για το ΚουΚουΕ; Η μόδα
αλλοτινών 15 η 17 χρόνων,
(από που πήραμε άραγε;) Υιοθετείστε όλοι μια
χειροβομβίδα, μέχρι τότε,
βλέπετε, πάντα εκπτώσεις, και λίγο μετά το
μεσημέρι να αρχίσει το πάρτι,
ΣΑΣ ΓΕΛΑΣΑΝΕ!!!! Πανκ με ψυχεδελικά, ρέγκε,
έθνικ, γκαράζ, μπλουζ, και
ψαγμένα με στρογγυλό γυαλί, καμπαρτίνα και
αρβύλες, βιομηχανικο,
θορυβος, σάμπλ, ουρλιαχτά και καταλήψεις,
Αθήνα ¶μστερνταμ, Βερολίνο, και όχι
Λονδίνο, τις "Τρύπες" τις φτιάχνουμε εμείς...
Το σαϊμπερ πανκ ποτέ δεν
θα πεθάνει, (γελάτε ρε μουνιά; γαμώ τα καθωσπρέπει
αγγλικά σας εμείς
έτσι τα μιλάμε!!!!), οι αυτόχειρες σαϊμπερπάνκξ
ειναι (α)θανατοι, εχουν
χακάρει το ντι-εν-ει του σύμπαντος και ειναι
ααααααααααααντιιιιιιιιιιιιι, ναι ρε με χειροβομβίδες,
γκρενεϊντ πάτρυ, η αλλιώς…
http://www.η_ζωη_σας.com
Αφοπλίστε την ζωή, στενά καλούπια δεν υπάρχουν,
παρά μόνο όταν τα
φτιάχνετε, όταν ένας μαλάκας εκπέμπει
στο ραδιόφωνο της αυτοκαταστροφής η
στον δρόμο, ή στην παρακμή, του ασφαλούς ύπνου
σας, που δεν τελειώνει,
την ανασφάλεια του ασφαλούς σας ερωτά που
δεν ξυπνάει ποτέ, τα ταξίδια
μας που δεν αρχίζουν ποτέ, την ζωή που δεν
λεει να βγάλει την μάσκα
της... Αφήστε τα νεογέννητα αεροπλάνα
να πετάξουν, και ας καούν, τις
ματωμένες κεραίες να βγάλουν φύλλα, και τα
μουγκά περιστέρια να μάθουν
κάποτε να τραγουδούν στην γλώσσα της σιωπής,
Τότε μόνο θα νιώσετε την
απουσία του εναλλακτικού, την μανία του απόλυτου,
και την μιζέρια του
δεδομένου, το πρώτο αποτυχημένο πέταγμα, η
τελευταία στιγμή πριν την απότομη
προσγείωση, και τα ουρλιαχτά για τα λάθη που
έκανες και δεν πρόλαβες να
διορθώσεις. Στο μυαλό ειναι το τελευταίο ταξίδι,
εκεί που δεν υπάρχουν
καβατζες η παραπέρα επιλογές, απλά ταξιδεύεις....
Δεν μαζεύεις, δεν
ψάχνεις ούτε Ρώτας, "τι παίζει εδώ ρε;", "καλά
ειναι;", "χωράω;", και μετά
πάλι πίσω σπίτι, που δεν σε χωράει, και όμως
το έχεις δικό σου, η ανοχή
της ξεφτίλας, που γίνεται υποταγή, που γίνεται
εκταφή, που γίνεται
αφομοίωση στο δικό τους χωροχρόνο. Πίσω από
την μάσκα η ορμή του νέου
πελεκάνου, με ψηλά ποδιά ενάντια στην δεδομένη
σας "αρχοντιά", γιατί τα ζώα
αν δεν τα σφάζετε τα κάνετε lifestyle... Κατανάλωση
για να γεμίζουν οι
αντιτριτοκοσμικές σας χέστρες, κατανάλωση
για να καλύπτονται οι
μεταθανάτιες ένοχες σας, ψυχιατρεία να σκοτώνουν
τα όνειρα που δεν τολμήσατε
να κάνετε και τα φοβάστε, η τα λυπάστε και
τα κάνετε Αλίκη Βουγιουκλάκη,
ταξίδι στην Ινδία να δούμε πως πεθαίνουν οι
αναλώσιμοι, ερυθρός σταυρός
να νιώθουν οργασμό η τίμιες νοσοκόμες σας,
τους βοηθάτε όλους αρκεί να
μην υπάρχουν αντίθετες αποδείξεις παρά μόνο
το βραβείο νόμπελ για την
καλύτερη γενοκτονία, των τελευταίων 50 χρόνων,
γιατί δεν χτενίζουν τα
κομμωτήρια σας κομμένα κεφάλια, και τα ψαριά
στα ενυδρεία δεν πεθαίνουν,
αυτοκτονούν από μοναξιά, η από το νερό που
κρύβει την οδύνη 1000 άλλων
ψαριών που γεννήθηκαν πριν από 1.000.000 λεπτά
τηλεθεασης. Και ας είμαι
στο ψυχιατρείο, και ας νομίζω ότι το δωμάτιο
με καταπίνει, και ας νιώθω
ότι η φωτιά με καιει, και ας μην έχω παρά
να σας την πετάξω κατάμουτρα
με ένα τελετουργικό "σας ευχαριστώ". Τα Ηνωμένα
Έθνη αναπαράγουν τις
πουτάνες για την φυλή των σκουληκιών, και
την ραδιενέργεια για την φυλή
των παιδιών και των ζωών, και όλα αυτά βαμμένα
με άχρωμο πράσινο
νεκροτομείου. Δώστε την δυνατότητα για χρώμα,
ΔΕΝ ΞΕΡΝΑΝΕ ΟΙ ΜΕΘΥΣΜΕΝΟΙ
ΑΠΟΨΕ.....
Αυθαίρετα σε ένα σπίτι με κρεμασμένα λουλούδια
στους τοίχους και πολλά
ακόμα ύποπτα ραδιόφωνα σκεπάζουν το ότι δεν
έχει κανείς να πει κάτι και
κανείς δεν περιμένει πια να μιλήσει ο επόμενος...
Ακόμα εδώ σε αυτό το
παιδικό ίδρυμα, λεπροί ποτίζουν τα αγάλματα
σκατοψυρες είναι το παρόν,
ενοχλεί και ακόμα κανείς δεν μίλησε, όταν
έπρεπε, ούτε μετά ούτε ποτέ,
έτσι ακολουθώ τον ήχο των ραδιοφώνων ένα δένδρο
απέναντι μου στο οποίο
είχα κρεμαστεί 6,81 ζωές πιο πριν... Έχεις
παει κει φαντάρος και η
εξουσία σου δεν παει πιο πέρα μόνο εδώ,
απλά γιατί υπάρχουν ραδιόφωνα, και
σε άκουω από αυτά, έχεις γίνει λεει φαντάρος,
και όλα τα κεριά έχουν
σβήσει εκτός από ένα που γράφει "ανακωχή".
Τελικά τι έχει μείνει από όλα
αυτά, μοναχικά σε ένα Κούβα με μυαλά, τα μυαλά
των συντρόφων μας είναι
τα έχεις πουλήσει ρε; Εδώ είμαι ακόμα και
περιμένω να σε δω, να βγεις
και να σε έχω έτοιμο, λοκαρισμένο, στα σκατοψυχα
ρούχα σου, το γεμάτο
ορμόνες τομάρι σου που λεει να ξεβρομίσει,
ακόμα εδώ, τίποτα άλλο παρά
μόνο ότι πληρώνεται. Ακολουθεί σε όλα τα δικά
μου βήματα βάζει ένα
σταυρό, το σύμβολο του σεξ,
η ένα ληγμένο λαχείο εκκλησία, εδώ ή παραπέρα
χωρίς... Ρε πούστη, σε
ξέρω, αλλά φεύγεις... Θα σε πετύχω, στον σταυρό
που σου έλεγα πιο πριν,
και αφού σε κρεμάσω θα φύγω... Στα Εξάρχεια,
γαμώ τους νεκρόφιλους, δεν
σε είχα δει ποτέ... Α, ναι τώρα που το θυμήθηκα,
αλλάζουν τα πάντα,
μαλάκα και εσύ συνεχίζεις να τα ξαναλλαζεις
από την αρχή και μου προκαλείς
χάος χωρίς να ξέρεις τι κανείς, αλλά ένταξη,
δεν είπα τίποτα, αλλά πάλι
δεν είπα τίποτα, αλλά πάλι ξανάλεω ότι δεν
είπα παρά ένα γαμημένο
τίποτα ¶λογο και παιδί , μια μύγα και ένα
εκτελεστικό απόσπασμα διαγράφουν
την τροχιά κάποιων μικρών αναμνήσεων... Δεν
σε ρωτάω αν θυμάσαι, δεν
είναι γιορτή, δεν έχει συναυλία απόψε, αλλά
αν θες άκουμε μουσική, - λόγω
τιμής δεν υπάρχει πιο πέρα..... Σου έχω βάλει
σε ένα κουτί τα έντερα
και τα μυαλά μου, ρε πούστη μπάτσε, αλλά δεν
το έχεις ανοίξει ακόμα, και
θα φας φρίκη, γιατί νόμισες πως όλα ήταν ένταξη
αλλά εγώ είμαι ακόμα
εδώ, συν τα ραδιόφωνα, συν τα σπίτια, συν
η θάλασσα, και οι εκδρομές στο
¶μστερνταμ και οι καφέδες, και τα γενέθλια,
ίσως και λίγο αυτό που
υπήρχε πριν από 1000 ζωές...
Να σου πω... Δεν έχεις κάνα τσιγάρο,
αλλά άσε πάνα φύγω, θα τα
ξαναπούμε, σε τίποτε άλλες ευτυχισμένες στιγμές,
ο καθένας στον μικρό και
άχαρο ρόλο του, δυνάστης των σκουληκιών που
τον ανέχονται, και ύστερα τι,
πάνα φύγω... Το σινεμά είναι στο σπίτι, παω
να δω καμία ταινία, δεν θα
αργήσω... Να είσαι εδώ, η ψωλοκρατικοδιαιτη
κοινότητα αστοκαρδιωμενων
άλογων που ψαχνουν αφεντικα... θα ειναι, την
κουβαλας μαζι με 6 παιδακια
σου μαλακα, οταν πας για δουλεία ενώ εγώ βάζω
φωτιά στο γαμημένο μικρό
σπιτάκι σου... Γλυκιά Συμμορία και ηρωίνη...
Ξημέρωσε και τρωω
φασόλια, Βάζω και διπλό τυρί, και μάλιστα
ανοίγω και μια μπύρα από ένα
σκουριασμένο κουτάκι της εποχής των τελευταίων
συναυλιών συν τα ραδιόφωνα και
η σκατίλα σου... Μαλακα... ΜIΓΚΡΕΣ και σκατά,
Και πάλι από την αρχή
Ραδιοφωνική εκσπερμάτωση η πρόωρα νεκραναστημένο
υπόθετο. Ξαναφεύγω, αλλά
ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΙ ΤΣΙΓΑΡΑ... Έτσι σαν να μην έχει
φύγει ο χρόνος υστερικά και
απροσάρμοστα, στην κόψη της υπέροχης αυτής
στιγμής.
Το πρωί φαινόταν βαρύ, με εκείνη την μουντάδα
της πόλης όταν ο Τάσος
ρούφηξε την τελευταία στοργική ματιά
της
Νταίζη, η οποία κοιμόταν βάναυσα μετά το μεθύσι
του προηγούμενου
βραδιού. Κάτι λίγο ο θόρυβος της τερατούπολης
που ξύπναγε, κάτι τα βαριά
σύννεφα που σκότωναν την ελπίδα για κάτι νέο,
κάτι η ξαφνικά άτσαλη κίνηση
πάνω στο ανοιχτήρι κονσερβών, και ένα νέο
κόκκινο σύμπαν γεννιέται στα
βρώμικα All Star του Τάσου. Θαρρείς οι κηλίδες
και ήθελαν να φύγουν
μακριά από την βρώμα του παπουτσιού
και του πατώματος που μεταμορφώνονταν
σε μικρές πεταλούδες, χωρίς φτερά, που απλά
έτρεχαν! Εικόνα χειμερινού
τοπίου, στο πατρικό σπίτι, όταν κάποτε, με
εκείνη την μυρωδιά από
βρεμένο έλατο, χώμα, και νερό. Τακτικά οι
σταγόνες έγιναν ένα με το πάτωμα,
και ο Τάσος σήκωσε την τελευταία ματιά πάνω
στο μπρίκι. Ο καφές είναι
για όλους το εκτελεστικό απόσπασμα, πρωινή
βάρδια, λίγο πριν, ή λίγο
μετά, αφού, ξέρεις μωρέ πρέπει να πάω στην
δουλειά! Και πάλι το τοπίο από
τα έλατα, που δεν το ζεις αλλά το βιώνεις,
ένας δισταγμός που δεν θέλει
να φύγει. Βρέχει ακόμα έξω, το νερό
μπαίνει σταγόνα σταγόνα, στην
λεπτή φιγούρα της Νταίζη που κοιμάται! Της
βάζω πανιά και την κάνω
καράβι, να έφυγε, δεν την βλέπεις έτσι; Τίποτα,
νόμιζες ότι υπήρχε αλλά… Ένα
λεπτό, να κατουρήσω, με λένε Τάσο και ζητάω
να κατουρήσω, το γαμώτο που
υπάρχω εδώ, η Νταίζη κοιμάται, και σαν σήμερα
πριν δέκα χρόνια βγήκα
από την φυλακή. Απλά ζητάω ένα κατούρημα.
Η ανάγκη για αποβολή σωματικών
υγρών, και από το σπέρμα ή τα δάκρυα, εγώ
θέλω να κατουρήσω. ¶λλα υγρά,
νερό ίσως από το σπίτι εκείνο, χωρίς γιατί
ή διότι, παρά μόνο… αλλά…
Αλλά προσπαθώ είπε, μα εγώ προσπαθώ… είπε,
λίγο πριν δημιουργήσει ένα νέο
κόκκινο σύμπαν από έλκηθρα ή τρένα , πριν
να ξαναδεί εκείνο το σπίτι,
με τα έλατα, η Νταίζη κοιμόταν ακόμα, και
εγώ, στην φωλιά μου, έτοιμη να
ακούσω για το μετά του Τάσου, χαρούμενη ίσως
που δεν με χρειάστηκε, ένα
μικρό χρυσαφί δοντάκι, στην ίσως μελωδική
φωνή της Νταίζη: «Αγάπη μου,
θα μου βάλεις λίγο από τον καφέ;»
[Από το ημερολόγιο μιας Σφαίρας, σελ. 28]
Σου μίλαγα για Μουσική και μου έλεγες για κάτι
μουσικούς που έπιναν
πρέζα, live στο Πολυτεχνείο, μα εγώ σου μίλαγα
για μουσική και όχι για
πρέζα και όμως εσύ εκεί το πήγες το θέμα.
Και γιατί όχι; Δεν ξέρω παρά
μόνο αυτά που άκουω, σαν λόξιγκας από λαρύγγι
σε λαρύγγι, κάθε αλκοολικού
δένδρου, και αφήνω τα ωραία μου σωθικά χύμα
στην άσφαλτο κάθε Κυριακή
μεσημέρι, για πάνω από μια ώρα, και πάλι όμως
δεν μιλάω για πρέζα...
Αφήνω κάτι ματωμένα πορτοκαλιά στο τραπέζι
και βάζω το συκώτι μου να
βράζει, γιατί σε έχω καλέσει για φαγητό, και
ίσως για κουβεντα, ελπιζω να
σου έχουν μάθει να μιλάς. Καθαρίζω το μυαλό
μου από τις χθεσινές
ένοχες, είναι ακόμα χειμώνας και επιτέλους
έπιασε κρύο, και έξω μυρίζει σπίτι
πριν από 10 χρόνια, και κάποτε υπήρχε το μετά
στα χρόνια της αδιάβροχης
αντοχής μας, και παρολαυτα μουσική πάντα έπαιζε.
Και λοιπόν τι; Το κενό
μετά από κάθε αφομοίωση, ο θάνατος μετά από
κάθε ένοχη, η μήπως τα
λόγια που δεν είπαμε ποτέ; Δεν ξέρω, αλλάζω
μυαλό σε λίγο, και ίσως να μην
τα ξαναπούμε, αλλά ένα να θυμάσαι: Οι καινούργιοι
θεοί δεν συγχωρούν
τους παλιούς αλλά αυτό πια είναι ιστορία.
Δεν θα σου πουν τα τρένα την
θλίψη του τελευταίου ταξιδιώτη που άργησε
5 αδυσώπητα λεπτά, το τελευταίο
άδειο πακέτο τσιγάρα, και η αντίθεση, σε βαθμό
κακουργήματος πάντα και
εκ του ασφαλούς, μα και πάντα σε νέα αναζήτηση.
Και λοιπόν; Δεν μου
αρέσουν τα ξενοδοχεία, γιατί τα κρεβάτια τους
είναι κρύα περιμένοντας
καινούργιο φορτίο κάθε μέρα, και δεν έχει
ζωντανό παράθυρο, δεν μου αρέσει
να βλέπω την παραμορφωμένη ζωή μου σε 38 χιλιοστά,
τους άκουω ακόμα
έρχονται, και δεν υπάρχει μέρος να σωθείς,
τα αδυσώπητα παιδικά χρόνια
ξαναέρχονται, βλέπω μπροστά μου, είναι όλα
κόκκινα, τόσο πολύ κόκκινα, και
τότε που υπήρχε ελπίδα, δεν είχαμε χρόνο να
ζήσουμε.... Όπως ακριβώς
τότε... Αλλά δεν έχει νόημα πια, κουβαλάω
τα ψαλιδιά μου κάθε τόσο και
πιο κοντά μου, και δεν έχει νερό, δεν διψάω,
απλά μου αρέσει η βροχή, και
πάνω από όλα, η τελευταία σου επιθυμία όσο
ήσουν άνθρωπος, άραγε
θυμάσαι τι ήταν; Τα γεγονότα είναι φανταστικά
και μόνο οι αυτόχειρες έχουν ή
είχαν σχέση με την πραγματικότητα. Κοίταξε
με όπως δεν τόλμησες ποτέ,
αλλά κατάματα, δεν υπάρχει πιο πέρα από αυτό.
Και μετά τα λεμε... Τα
ταξίδια μας ρε, σκούπισε τους ρουφιάνους,
και ταξίδευε, και όπου να είναι
έρχομαι, από το ¶μστερνταμ λεει, με ποδήλατο
από το Zeeburg camping, 20
λεπτά δρόμος από τις σκηνές, (και κάτι παραπάνω)
για το έθνος του
Woodstock, και το Rasta Baby, το πιο θαυμάσιο
coffee-shop του γαλαξία...
ΠΑΩ ΓΙΑ ΤΣΙΓΑΡΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ ΚΑΤΟΥΡΟ
-----------------------------------------------
...Εσωτερικη και Εσωστρεφης Καταγραφη της:
δευ04σεπτεμβριουδυοχιλιαδες,
τον Μηνα που καποτε ανθιζαν τα καλλιτερα ψυχεδελικα
λουλουδια της
πολης, K.X. στο σπιτι του Κ.Β. (= ευχαριστώ
ΦΙΛΕ για την υπομονή και το
κομπιούτερ στο οποίο ασέλγησα για κάποια λεπτά
μέχρι να γραφτεί το
κείμενο).... Τώρα σας αγαπάω, καποτε όμως
θα έρθει όμως η στιγμή που...
...Και άλλη χαοτική Καταγραφη (ίσως να γίνει
και τραγούδι, πειραγμένο
βέβαια, αλλά δεν θα ειναι και το μόνο) εν
ιδεί "επιβίωσης", που έλαβε
χώρα, η ψώλα, στις 10.10.2000μουχου, και μουχαααχχχαα
σκουλήκια
υπαρξιστές, Η ΖΩΗ ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΟΥΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΕΣ...
...Τίμιος συσσωρευτείς σάπιων ερωτικών αναφορών
ή αφού γουστάρετε τo
ραδιόφωνο γιατί οταν βάζει σοβαρή μουσική
το κλείνετε; Έλα ντε, γιατί
άραγε; Και όσο για το μετά (Βασίλη φίλε),
δεν θα στο πω εγώ, αλλά εσύ,
γιατί άλλωστε το έχεις πιο πολύ ανάγκη από
μένα, και μαζι και όλες μας οι
εκδρομές..... ¶ντε, έτοιμο το αμάξι; γιατί
θα στήσουμε τον Τρελό....
Τον Ψηλό και ¶χαρο και αχαρακτήριστο. Ο Μάγκας...
Μην ξεχνάς ρε..... "Θα
σας χέσω με μαύρα σκατά....". φΑΓΗΤΑΡΙΟΥΜ
ΠΑΟΥΕΡ και Αντωνης Β.!!!!!...
...Aφού μου τα λες, εγώ τα γράφω, επιστημονική
βία ή παρόρμηση για
αντεκδίκηση. Σε έχω ακόμα σε φωτογραφία ρε
και ας μου λες πως ειναι αργά
και κανείς δεν μας άκουει. Και ας νομίζω πως
τραβάω κόσμο στις ουτοπίες
και τα ταξίδια μου, και ας μην υπάρχει τίποτα
παρά μόνο μακαρόνια στην
κατσαρόλα και αλληλογραφία που δεν θα απαντηθεί
ποτέ... Και ας χρωστάω
500.000Δρχ σε κάτι που καποτε με ζέσταινε,
και πωλείται το πρώτο μου
σπιτι σήμερα, και ας την έχω δει να φύγω γιατί
σκοπός φίλε ειναι η
διαδρομή και όχι ο προορισμός. Τα μικρά και
τα λίγα να φοβάσαι ρεεε.... Εκεί
ειναι το παιχνίδι μάγκα. Και ας μην το παραδέχεσαι...
Το σπιτι άδειασε
και οι μοναχικοί καλεσμένοι απόλαυσαν το μικροαστικό
τους απόβραδο σε
παράνομα σπίτια, και ζευγάρια.... Δεν έχει
έλεος το σούρουπο της
Αθήνας.... Ποτέ!... (Για τον Αντρεα Μπ. ΚΑΙ
την Ολλανδια ΤΟΥ)...
Εκτρωση, ταχυφαγειο, 85 χρονια μαρξισμου και
κατι ελπιδες φτηνης
αντιστασης.
Προλογος...
Σκετα υποσυναισθηματα, βγαζω ενα δοντι μου
καθε χρονο για να αναπληρωνω
το ελλειπες κερι στην τουρτα γεννεθλιων. Ειμαι
ο εμετος των
απελπισμενων, η κομμενη γλωσσα της λογοκρισιας
και ο χειμωνας της Πατησιων,
βρεμμενα σκατα, παιζω μπασκετ με τα εκτρωματα
μου, τα αφηνω να κερδισουν, και
οταν το πληθος ουρλιαζει απο ικανοποιηση,
εγω ξαναγαμιεμαι, πιναω και
τρωω το λιγδιασμενο λαρυγγι του προηγουμενου,
ξαπλωνω αναπαυτικα στις
ζαρτιερες μου, ειναι ομορφα, σπαω τα νυχια
μου και βγαινουν απο μεσα
σκουλικια, αναρωτιεμαι, ειμαι σε παιδικη εκδρομη
σε σιδηροδρομικο ατυχημα,
μιλαω με καποιον που του εχουν κοπει συριζα
τα ποδια, γελαω και τον
προκαλω σε αγωνα δρομου, φτηνη παρτουζα να
βγαινει το μεροκαματο, ιδρωτας
και αρωμα, κοβω το κρεας μου μασκα για τις
αποκριες. Ετσι εξηγηται
γιατι τα ξενοδοχεια ειναι τοσο θλιβερα, καθως
και τα χειρουργεια και τα
νεκροτομεια (εγω τα λεω συνεργα). Δεν πηγα
φανταρος και εγινα τραβεστι και
αντι να σκοτωνω την ωρα μου (που στην τελικη
δεν μου ειχε κανει
τιποτα), σκοτωνω τους πελατες, και στελνω
πισω σπιτι τους με αγαπη και υποταγη
το μυαλο τους, ξερω αυτοι που θα το παραλαβουν
δεν θα ξερουν τι να το
κανουν, αλλα εγω τους λεω οτι γινεται καλλιστα
πορτατιφ, η μπολακι για
τα γλυκα και τα κοκκινα αυγα του πασχα....
Παω Αμστερνταμ, εκει λεει θα
γινω πατερας, μιγκρα και ερωτας, κατι απο
καποιον, καταλοιπα,
κωλοζουμια οι υπαρξιστες, σε μια αιθουσα τεχνης
ο πατερας μου κρεμμαστικε με τα
αντερα του για το σοου, λεει ειχαν απεργια
οι κλοουν εκεινη την μερα
και καποιος επρεπε να πεθανει.... Εγω κραταγα
απλα την καμερα... Πατερ
ημων τα ψυχοφαρμακα και τις καποτες, ο εν
τοις ασφαλοις και
καβατζωμενοις, ματας η υποθετο, καλλιτεχνης
(μεχρι στιγμης εχω σφαξει 666 απο
δαυτους), και μπασταρδο τεκνο της μετριοτητας
που περιβαλει εαυτον και
αλλοιλους και η ζωη αυτων προκειται να κοπει
φετες, ετσι για την ιστορια η
την πικοιλια του θε(α)ματος. Αμην λεγω ημιν,
και δωστε τα λεφτα ρε
μουνοπανα μην βρεξει κοκκινη βροχη. Δεν παιζει
αλλος πατερας και το σοου
αποψε το κανω εγω.
Για πατρη του, για παρτη μου...
Επιλογος...
Σε μια μερα μεσα ειδα ενα δελφινι να καρφωνεται
μαρξιστικα στις
υπερυθρες κατινες της καθε γειτωνειας. Σε
μια εβδομαδα ειδα ενα χαστουκι να
κερναει σαλια το συστημα του απολυτου μηδεν.
Ενα σπορι δεν θα γινει
φανταρος και η γυναικα μου ειναι η αρνηση
καθε φωτος και η διαροια μετα απο
ενα bad trip. Σε ενα μηνα ειδα την σουρεαλιστικη
μου αηδια να γεμιζει
ποτηρια με νερο και κατσαβιδια που ειναι λακωνικα
ασταθη και δεν λενε
την αληθεια. Σε ενα χρονο ειδα την σταχτη
να κυνηγαει τον Καπνο και το
αλλο, η σφαιρα που δεν ηθελε να σκοτωσει και
το σπιτι που μας εντυσε το
εκανα αποθηκη για λειγμενα κρεατα. Και στην
υπολοιπη ζωη που εμεινε
απολαυσα το ερωτα και το εκτελεστικο αποσπασμα
που κατηγορουσε παντα την
απαισια νυχτα του 1024χ768 στο τετραγωνικο
υποθετο του 12...