Περίεργη κίνηση, ξαφνικά, στο δρόμο, κόσμος μαζεμένος
να χειρονομεί, λέξεις που τις κατάπινε η νύχτα
και το σφουγγάρι του πλήθους. Κι εκει, στη μέση,
σωριασμένος
ένας άνθρωπος. "Ποιός είναι;" ρωτούσανε,
μα κανένας δεν ήξερε. (Ποιός, άλλωστε ξέρει, αλήθεια,
τον άλλον!) Ύστερα το πλήθος σιγά - σιγά διαλύθηκε,
χώθηκε στα μπάρ, τους κινηματογράφους -
περίεργο, όπως πάντα,
κι αδιάφορο. Σήκωσα το γιακά μου και προχώρησα κι εγώ.
Έβρεχε.

Και θυμήθηκα κείνα τα χρόνια που πέφταν οι σύντροφοι
με μια μεγάλη, απαρηγόρητη σιωπή,
όπως και τα πιο υπέροχα ποιήματα
πεθαίνουν μέσα στο χρόνο.
 

Τάσος Λειβαδίτης
"Ποιήματα"