Η πομπή συνεχίζεται, οι κραυγές σταμάτησαν
Έπαινος για τη δόξα των αγαπημένων που έφυγαν
Μιλούν δυνατά καθισμένοι γύρω απ' τα τραπέζια τους
Σκορπίζοντας λουλούδια πλυμμένα απ' τη βροχή
Στεκόμουν δίπλα στην πόρτα στην άκρη του κήπου
Τους έβλεπα να περνούν όπως τα  σύννεφα στον ουρανό
Προσπαθώ να ξεσπάσω μέσα στην ένταση της στιγμής
Μια μανία που έχω μέσα μου και καίει τα σωθικά μου
Κλαίω σαν παιδί παρόλα τα χρόνια που πέρασαν
και με ωρίμασαν
Ξοδεύω τόσο σπάταλα τον καιρό μου με τα παιδιά
Είναι ένα βάρος κι αυτό 
παρά την βαθιά επαφή μου μαζί τους
Δέχομαι σαν κατάρα μιαν άτυχη συμφωνία
Ξαπλωμένος κοντά στην πόρτα στην άκρη του κήπου
Το βλέμμα μου απλώνεται απο τον φράχτη μέχρι τον τοίχο
Δεν μπορώ να το εξηγήσω με λέξεις 
ούτε να το περιγράψω με έργα
Απλώς καθόμουν και κοιτούσα τα δέντρα και τα φύλλα καθώς έπεφταν.