Όταν θα κρεμαστούν ανάποδα στο κέντρο του κόσμου, όταν η Μητρόπολη του πλανήτη θα χτυπάει χαρούμενα τις καμπάνες διαλαλώντας το θάνατο των δειλών, θα σμίξω με το μαύρο χρώμα των ποιητών. Ο φόβος τότε πια ανώφελα θα με τραντάζει, αφού όλα θα συνηγορούν το τέλος των τρελών. Τι έχω πια για να φοβάμαι; Ίσως ένα καινούριο γέννημα. Τα τέρατα έχουν πολλά κεφάλια.