Μια μύγα στέκεται στο παράθυρό μου ή μάλλον καλύτερα στο παράθυρό της αφού εγώ το έχω απαρνηθεί τον τελευταίο καιρό. Τώρα είναι στο βασίλειό της. Απο εκεί στέκεται και κοιτάζει όλη την πλάση... Καθισμένη με μια πρωτοφανή μακαριότητα βρίσκεται στο παράθυρο και αγναντεύει τον μικρόκοσμό της. Με τα πίσω πόδια της καθαρίζει μηχανικά τις φτερούγες της. Χα! Να που τελικά και τα πιο βρωμερά πλάσματα προβαίνουν στην "αυτοκάθαρσή" τους! Βρίσκεται τόση ώρα καθισμένη πάνω στο τζάμι με τέτοια πρωτοφανή μακαριότητα που δεν θυμίζει σε τίποτα τον αγχωμένο χαρακτήρα και ιδιοσυγκρασία μιας απλής μύγας. Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν την παρατηρώ εγώ ή αν τελικά με παρατηρεί εκείνη. Αν κρίνω απο το συνεχές πέταγμά της γύρω μου και την επιμονή της να περιφέρεται γύρω απο το κεφάλι μου, θαρρώ πως συμβαίνει το δεύτερο! Φαίνεται πως της προκαλώ τρομερή περιέργεια. Άσε που σαν χαρακτήρες αλλά και σαν προσωπικότητες είμαστε τελείως διαφορετικοί. Εκείνη έχει αφειερωθεί στο βασίλειο της Βρωμιάς και εγώ σε αυτό της Καθαριότητας. Βέβαια το κατα πόσο οι άνθρωποι είναι πιο "καθαροί" και πιο "διαφανείς" απο τις μύγες σηκώνει κουβέντα. Τόσο μεγάλη που στο τέλος μπορεί να καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως οι μύγες είναι πιο ειλικρινείς και αληθινές απο τους ανθρώπους στον τρόπο έκφρασης και στον τρόπο ζωής τους. Στο κάτω κάτω μια μύγα τρέφεται απο τη βρωμιά και παράγει άλλο τόσο τέτοια. Δεν απαρνείται τη φύση της, ενώ ο άνθρωπος απαιτεί απο τους γύρω του το "αμόλυντο" των συναισθημάτων, των πράξεων και των ιδεών την ίδια στιγμή όμως που εκείνος τρώει, χορεύει και παράγει βρωμιά! Αυτό είναι κατόρθωμα! Πραγματική επανάσταση και δυσαρμονία στη φυσική ροπή μας σαν υπάρξεις. Εν τούτοις είναι και τρομερά δύσκολο να "κατορθώσεις" (γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να εναντιωθείς στη Φύση σου. Και μετά σου λέει ότι σιχαινόμαστε τις μύγες! Αυτές τελικά όπως πάει η ιστορία μπορεί να είναι και πρόγονοί μας! Εμείς απλά μεταλλαχτήκαμε και καταφέραμε να αλλάξουμε την εξωτερική εμφάνισή μας και τους τρόπους συμπεριφοράς μας. Όμως τελικά το αποτέλεσμα παραμένει πάντα το ίδιο. Σε ότι σκατό μας σερβίρουν εμείς τρέχουμε να το δοκιμάσουμε. Με όση λαιμαργία διαθέτουμε, βουτάμε στα σκατά και με περίσσια απληστία τρώμε μέχρι να φουσκώσουν οι σάπιες κοιλιές μας με τεχνητές ανάγκες και καταναλωτικά κόπρανα. Βέβαια το σκατό κυριαρχεί παντού... στις σχέσεις μας, στις δουλειές μας, στην αισθητική μας, στον τρόπο έκφρασής μας, στα γούστα μας κοκ. Μα αυτοί που φρόντισαν να μας πνίξουν ως το λαιμό με τις ακαθαρσίες τους, φρόντισαν πρώτα να ποτίσουν την ατμόσφαιρα με άρωμα λουλουδιών για να μη φτάνει η μπόχα τους στα ρουθούνια μας. Έτσι αν ρωτήσεις κάποιους ανυποψίαστους συνανθρώπους μας, μπορεί να σου πουν κιόλας ότι ζούνε σε λιβάδι ξέχυλο απο λουλούδια! Τόσο πολύ έχει καμουφλαριστεί η δυσωδία που μας πνίγει απ' άκρη σε άκρη. Κι αν ο κακόμοιρος τύχει και γεννηθείς με όχι και τόσο ανεπτυγμένη την αίσθηση της όσφρησης, τότε αστα να πάνε καλύτερα! Θα σε έχει πνίξει η μπόχα και σύ θα νομίζεις ότι σε έχουν στολίσει με τόνους άνθη!  Τώρα ίσως κάποιοι πούνε: "Και σένα ρε φίλε τι σε νοιάζει;"... Έλα μου ντε! Δεν μπορούσα να γεννηθώ και εγώ με αδύνατη όσφρηση; Είναι ανάγκη να τρώω τα σκατά των άλλων συνέχεια στη μάπα; Το θέμα είναι ότι καλώς ή κακώς έτσι γεννήθηκα και θα προσπαθήσω με όλες μου τις δυνάμεις να γίνω ευκάλυπτος που θα ανοίξω όσες περισσότερες μύτες (και καρδιές) μπορέσω! Ίσως μια μέρα αφυπνιστούμε όλοι και τοτε αφήσουμε διάχυτο στην ατμόσφαιρα το δικό μας θεσπέσιο άρωμα, διαλύοντας μια για πάντα αυτή τη δυσοσμία που τόσο ύπουλα μας μαραζώνει...