Είπανε για κείνο τον αρχάγγελο
πούπεσε ξαφνικά στο μπαλκόνι μας
την Τρίτη 21 Μαϊου 78
πως ήταν αλκοολικός.
Περνούσε λέει άμα νύχτωνε
απ' όλα τα μπάρ της Αθήνας
και γινότανε φέσι.
Και το πρωϊ σαν χάραζε είπανε
γύριζε λέει στους συναγγέλους του
και στ' άστρα ματιασμένος.
Λέγανε ακόμα οι άνθρωποι
πως ήτανε αναρχικός.
Γι' αυτό άλλωστε είχε και μαύρες φτερούγες.
Η αλήθεια είναι
πως ούτε γω ούτε η Μυρτώ τρομάξαμε
παρόλο που για πρώτη φορά μας
βλέπαμε αγγέλους.
Εγώ ντροπιάστηκα μόνο
που είχα τις γλάστρες απότιστες
και τα γόνατα του παιδιού λερωμένα.
Με ρώτησε θυμάμαι γελαστός
αν πίστευα στα μάτια μου αν πίστευα στους αγγέλους.
Και γω του είπα σοβαρά πως όχι.
Ε τότε - μου είπε- δε θα πετάξεις ποτέ.
Και μούβαλε ένα δαχτυλίδι στο χέρι
να με θυμάσαι άμα νυχτώνει μου είπε
Έκανε έπειτα κάνα δυο φορές έτσι
για να ζεστάνει τις φτερούγες του ανοίξανε
και χάθηκε πάνω απ΄την πόλη.
Απο κείνη την Τρίτη λοιπόν
ένιωσα πιο μόνη μου απ' όλα τα χρόνια.
Κι ούτε που ξαναμίλησα με τους ανθρώπους πια.
Κι αν δεν ήταν το δαχτυλίδι στο χέρι μου
και τα φώτα ν' αναβοσβύνουν σαν την καρδιά μου
θα'λεγα πως έφιαξα πάλι σενάριο
με το κουρασμένο μυαλό μου.
Τη νύχτα θα ξαναπάρω σβάρνα τα μπάρ.
Μπορεί να τον τρακάρω....