Αναδημοσίευση από το Τεύχος 5.2 του 1997 
των Θεμάτων Νευροφυσιολογίας

Από την ιστορία της Νευροφυσιολογίας

Πολλοί ερευνητές όπως ο Ziemssen, Eichholtz, Erb, Onimus, Castex, Chatzki, κ.ά., είχαν ασχοληθεί μέχρι το 1906 που έγινε το συνέδριο της Lyon, (Congres de l’ Αssociation francaise pour l’ avancement des sciences) με την λεπτομερή απεικόνιση των κινητικών σημείων (points moteurs) των μυών. Ήταν η εποχή που η ηλεκτροδιάγνωση στηριζόταν στην μέγιστη κινητική απάντηση των μυών(«secousse maxima») μετά από γαλβανικό ,κυρίως, ερεθισμό όπως προγενέστερα είχε αρχίσει να εφαρμόζεται από τον Duchenne de Boulogne. Οι προσπάθειες για τον ακριβή προσδιορισμό των κινητικών σημείων είχαν καταλήξει στην δημιουργία πολυπλόκων πινάκων. Μετά το συνέδριο ο J. Bergonie, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Bordeaux, αποτυπώνει αυτά τα πολυάριθμα σημεία πάνω σ’ ένα περιστρεφόμενο άγαλμα που έδινε την εντύπωση προσβολής από εξανθηματική νόσο.

Σήμερα η νευροφυσιολογία μελετώντας κυματομορφές και δυναμικά χρησιμοποιεί καταγραφές (χαρτογραφήσεις) που έμμεσα καταλήγουν σε μία εικαστική εκφραστικότητα σημειολογικού (semeiologique) εύρους (σημαίνον: έπαρμα Ρ300 - σημαινόμενο :διάφορα αναμενόμενα είδη οπτικών, ακουστικών ή άλλων ερεθισμάτων).

Στα αρχικά της στάδια η τυποποίηση και η οριοθέτηση των μεθόδων της, άμεσα προϋπέθετε την εικαστική αναπαράσταση (άγαλμα Bergonie) των πολύπλοκων «σημειολογικών» (των κινητικών σημείων) συντεταγμένων, αν και ήταν σημειολογικά περιορισμένες (σημαίνον: point moteur -σημαινόμενο: πάντα secousse maxima).

Κ.Γ. Χαιρόπουλος

Εργαστήριο Κλινικής Νευροφυσιολογίας ΝΙΜΤΣ