|
|
|
สถานที่ประดิษฐาน วิหารพระศาสดา มุขหลัง วัดบวรนิเวศวิหาร ราชวรมหาวิหาร กรุงเทพมหานคร |
|
พุทธลักษณะ ศิลปะสุโขทัย ปางไสยาสน์ ขนาด ยาว ๖ ศอก คืบ ๕ นิ้ว วัสดุ ศิลาลงรักปิดทอง |
|
ผู้ที่มีโอกาสได้ไปกราบพระศรีศาสดาที่วิหารพระศาสดาวัดบวรนิเวศวิหาร แล้วน่าจะได้เลยไปกราบพระไสยาซึ่งประดิษฐานอยู่ ณ มุขหลังวิหารเดียวกันนั้นด้วย พระปรางไสยาสน์องค์นี้ดูเหมือนกับพระปิดทอง ทั้วๆไปทว่าข้างในไม่ใช่ปูนปั่นหรือโลหะหล่อแต่เป็นศิลา ซึ่งนับว่าแปลกกว่าพระพุทธรูปทั่วไป พระไสยาเป็นพระพุทธรูปสมัยสุโขทัยมีอายูกว่า ๗๐๐ ปี แล้วเดิมประดิษฐานอยู่ที่วัดพระพายหลวง เมืองสุโขทัย เมื่อพระบาทสมเด็จพระจอมเกล้าเจ้าอยู่หัวผนวชเสด็จธุดงค์ ไปสุโขทัยได้ทอดพระเนตรว่าเป็นพระปางไสยาสน์ที่มีพุทธลักษณะงามกว่าองค์อื่นๆ ภายหลังเมื่อมาประทับจำพรรษา ณ วัดบวรนิเวศฯ โปรดให้อันเชิญมาประดิษฐานไว้กับพระศรีศาสดาในวิหารเดียวกัน พระพุทธไสยาองค์นี้เคยเป็นที่สงสัยว่า เป็นหินจริงหรือไม่ ในกรณีนี้สมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระชิรญาณวโรรส ทรงนิพนธ์คำอธิบายไว้อย่างกระจ่างในตำราวัดบวรนิเวศวิหาร ดังนี้ พระไสยานั้นเป็นพระศิลา เชิญมาแต่วัดพระพายหลวง เมืองสุโขทัยเก่า ยาวตั้งแต่พระบาทถึงพระจุฬา ๖ ศอก ๑ คืบ ๕นิ้ว พระรัศมี ๑ คืบ เข้าใจว่า(รัชกาลที่ ๔) คงได้ทอดพระเนตรเห็นครั้งเสด็จประพาสเมืองนั้นเมื่อ พ.ศ.๒๓๗๖ เสด็จมาอยู่วัดนี้แล้ว จึงเชิญลงมาเป็นการหลวงหรือเป็นการส่วนพระองค์ พระศิลาอย่างนี้ไม่ได้ทำไว้เพื่อ ประดิษฐานไว้เป็นพระศิลาอย่างเดิม ทำพอเป็นแกนที่เป็นพระใหญ่ต่อเป็นท่อน เพราะอย่างนี้จึงได้ลงรัก ปิดทอง... ที่ฐานของพระไสยาซึ่งทำเป็นผ้าทิพย์อย่างงามมากนั้นเป็นที่บรรจุพระอัฐิสมเด็จพระมหาสมณเจ้า กรมพระยาวชิรญาณวโรรสสมเด็จพระสังฆราชเจ้าผู้ทรงครองวัดบวรนิวศระหว่าง พ.ศ.๒๔๓๕- ๒๔๕๓ |
