|
Πιο κάτω δημοσιεύουμε το ποίημα της φιλολόγου καθηγήτριας στο σχολείο μας κ. Χριστιάνας Μιχαηλίδου Οικονόμου, το οποίο είχαμε την τύχη να ακούσουμε την περασμένη Τετάρτη στην εκδήλωση για τη μνήμη του Αρχιεπισκόπου Μακαρίου Γ'. Το ποίημα απήγγειλαν οι Μαρία Φράγκου, Γ2, και Άγγελος Μαρνερίδης, Β3.
Η εποχή του χαλκού
σημάδεψε τη φύτρα μου.
Μέσα στα παιχνιδίσματα του ανέμου,
στο σμίξιμο του ήλιου και του φλοίσβου της θάλασσας.
Τα αποσταμένα αχνάρια των βηματισμών του Τεύκρου,
οδοιπόρου της πανάρχαιας κατάρας του πατέρα Τελαμώνα,
σφράγισαν ανεξίτηλα τη γη των πατέρων μου,
αντίβαρο στην Ασιατική σκιά
που άλλαζε τα χρώματα του φεγγαριού στις νύκτες των αιώνων.
Αχαιών ακτή τη βάφτισαν οι συμπολεμιστές του Αγαμέμνονα,
για να θυμίζει τους τοξότες του καιρού του,
του αδίκου και της αγάπης,
το στόχο της πλάνης μα και της ελευθερίας!
Σου είπα προτού κινήσεις
στο ατέλειωτο ταξίδι στο άπειρο
πως «οι αναμνήσεις σαν τη ψυχή δε σβήνουν με το θάνατο».
Μα 'συ φοβόσουν για πρώτη φορά το άγνωστο φτάσιμο.
Πάλη ενενηνταδύο χρόνων στα βάθη του ωκεανού της αιωνιότητας.
Χώμα και νερό, αξίνα στη λυσσασμένη λάσπη της δημιουργίας.
Το φεγγάρι ασήμιζε τις ελιές και ρόδιζε τα κυκλάμινα
στις σχισμάδες των βουνών που πελεκούσες.
Παντού όπου γυρίσεις, σημάδια των χεριών σου
ευρήματα βυζαντινά στα λαξεύματα των βράχων.
Κάθε σπιθαμή γης και ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων.
Και πλησιάζει το 2000.
Αρχή μιας νέας εποχής!
Μεγαλεπήβολα σχέδια για το μέλλον του κόσμου
από τους «δυνατούς» της γης.
Και συ μάνα γη της γενιάς μου είσαι ακόμα
ελεύθερη μέσα στο συρματόμπλεγμά σου!
-Πονούν μόνο οι μεμψίμοιροι και ηττοπαθείς!
Έτσι έμαθες στο μακρυτάξιδο μύθο των προγόνων σου.
-Μύθος ή αλήθεια;
Δεν είναι δυνατόν!
Οι δυνατοί σε έχουν αψηφήσει εικοσιπέντε χρόνια.
Χρόνια που για μας μηδενίζονται
στην ευθεία του απείρου
όπως τα άθικτα απ' το χρόνο ρόδα της ερήμου.
Αυτά θα 'θελα να φυτρώσουν γύρω σου,
αμάραντα αναθήματα στον οριοθετημένο κόσμο των Αγίων.
Το συνονθύλευμα της σκέψης τώρα καθάριο
αγωνίζεται, αντιμάχεται, αντικρούει τη λήθη.
Δεν είναι δυνατόν να μη νικήσει την πεζότητα του κόσμου,
το επιφανειακό σμίξιμο της στιγμής!
Τα καταφέραμε!
Ο θάνατος γλύκανε τη ψυχή σου.
Οι εισβολείς μόνο στο θάνατο υποκύπτουν,
για να δώσουν «άδεια εισόδου» στους νεκρούς!
Τι τραγική ειρωνία!
Κωμιμοτραγικές Ασιατικές φιγούρες,
Εμείς γνωρίζουμε ότι κατά βάθος φοβάστε
την ίδια τη ζωή!
Αλλά ποιος θα σας διδάξει
Σωκρατική απολογία;
|
|
