|
Αυτή η διάσταση μεταξύ νέων και ηλικιωμένων δε θα μπορέσει ποτέ να εξαφανιστεί. Μπορεί όμως να μειωθεί σε μεγάλο βαθμό, ή, τουλάχιστον, να μην εκφράζεται σε συγκρούσεις αλλά ίσως κάτι που να είναι ακόμη και δημιουργικό.
Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί χωρίς διάλογο. Ουδέποτε μπορεί να υπάρξει διάλογος χωρίς διαλλακτικότητα. Είναι, λοιπόν, καθήκον και των δυο πλευρών να μαλακώσουν τη στάση τους. Οι νέοι και οι μεγαλύτεροι πρέπει να απορρίψουν το δογματισμό. Οι μεν νέοι να μην αμφισβητούν κάτι μόνο και μόνο για την αμφισβήτηση, επειδή δεν είναι κάτι που έφτιαξαν εκείνοι. Οι δε μεγαλύτεροι να παραδεχτούν ότι ο κόσμος τον οποίο έχουν ετοιμάσει για τους νέους έχει πράγματι πολλά τρωτά και πως οι νέοι έχουν δικαίωμα να προσπαθήσουν να τον βελτιώσουν.
Πρέπει, και οι δύο πλευρές, αντί με τη διαφορετικότητά τους να προκαλούν κουραστικές συγκρούσεις, να τη χρησιμοποιήσουν για να οικοδομήσουν ένα καλύτερο αύριο. Ούτως ή άλλως, δεν είναι μακριά οι μέρες όποτε οι σημερινοί νέοι θα πάρουν τη θέση των μεγαλυτέρων και στη θέση τους θα βρεθούν τα παιδιά τους.
Κλείνοντας, θα ήθελα να κάνω κάτι που θα φανεί παράξενο: να συνηγορήσω στο χάσμα αυτό των γενεών. Αλίμονο αν οι νέοι της κάθε εποχής δεν είναι επαναστάτες. Αλίμονο αν δε θέλουν να διορθώσουν αυτά που θεωρούν ως άδικα. Όμως υπάρχουν σίγουρα καλύτεροι τρόποι να εκφράσουν αυτή την αντίθεση, τις ελπίδες τους, τα νιάτα τους, από τις άσκοπες συγκρούσεις. Ένα οικοδόμημα δε θα προχωρήσει ποτέ το κτίσιμό του αν η κάθε ομάδα οικοδόμων γκρεμίζει ό,τι δημιούργησε η προηγούμενη. Και ούτε αν μερικά υλικά του κτιρίου είναι λανθασμένα στη θέση τους αυτό σημαίνει ότι όλο το κτίριο είναι σαθρό.
|
|
