Ήρθε η 20η Ιουλίου, η μαύρη μέρα που η θάλασσα της Κερύνιας έφερε τους βάρβαρους Τούρκους. Πήραν τις πόλεις, τα χωριά μας. Αυτοί ήταν μιλιούνια και οι δικοί μας στρατιώτες μια χούφτα. Αυτοί πολεμούσαν με όπλα ισχυρά, βομβάρδιζαν με αεροπλάνα και οι δικοί μας αγωνίζονταν με ντουφέκια.    

   Ο Στηβαρού Αντρέας, πρώτος εξάδερφος της μητέρας μου, ήταν ένα πολύ ευγενικό παλληκάρι γεμάτο καλοσύνη. Το 1974 τελούσε τη θητεία του στο στρατό μαζί με τον αδερφό της μητέρας μου. Την τελευταία φορά που έφυγε από το σπίτι  χαιρέτησε τους γονείς του, τους αγκάλιασε και τους φίλησε σαν να ήξερε πως δεν θα τους ξαναδεί πια.   

   Το παλληκάρι χάθηκε στις 14.8.1974, πολεμώντας κάπου στον Παχύαμμο προσπαθώντας  να γλυτώσει την πατρίδα του από τη σκλαβιά, μαζί με άλλους στρατιώτες.    
     
   Δεν ξέρουμε αν  σκοτώθηκε ή αν είναι ζωντανός. Η οικογένειά του από τότε τον περιμένει να γυρίσει.  Η μητέρα του, η θεία Βαρβάρα, έχει το δωμάτιό του απείραχτο και τα πράγματά του φυλαγμένα.  Τον περιμένει να φανεί στην πόρτα του σπιτιού της, "να τον δει" λέει, "να τον αγκαλιάσει και ας κλείσει τα μάτια της μετά".   

   Ο Στηβαρού Αντρέας Δημητρίου παραμένει μέχρι σήμερα ένας νέος που αγνοείται ανάμεσα στους 1619 αγνοούμενους.