Είναι κάποιες νύχτες σαν απόψε που μένω ακουμπισμένη επάνω στο περβάζι, κοιτώντας έξω από το παράθυρο, ανυπομονώντας να δω το ολόγιομο φεγγάρι να ξεπροβάλλει δειλά από τον ορίζοντα . Καθώς βλέπω το χλωμό σεληνόφως να ξεγλιστράει μέσα στην σιωπηλή ηρεμία της νύχτας η φαντασία μου εξάπτεται.

Η λαμπρή παρουσία του έρχεται σαν προσταγή αποσυνδέοντας το πνεύμα από το νου, παρασύρει κυριολεκτικά τον συλλογισμό μου στο υπερπέραν.
Εχω την εντύπωση ότι και αυτοί ακόμα οι αρχαίοι πρόγονοί μας έκαναν χάζι τούτη την ουράνια φλεγόμενη μπάλα.
Το ενδεχόμενο του απίθανου με συνεπαίρνει.
Σκέφτομαι την διαδρομή που κάνουν τούτες οι πανάρχαιες φεγγοβόλες αχτίδες και που έρχονται από τόσο μακριά να ενωθούν με τον σύγχρονο πλανήτη μας, η σκέψη αυτή μου προκαλεί δέος. Ταυτόχρονα όλο το είναι της ύπαρξης μου πλημμυρίζει απο περίεργα συναισθήματα. Στιγμιαία μεταβάλλομαι σε μια μικρή, απειροελάχιστη κουκίδα μέσα στην απεραντοσύνη του σύμπαντος. Γλυκιά κι ανάλαφρη η μελωδική φλυαρία της σιωπής του σύμπαντος. Το ευαισθητοποιημένο πνεύμα μου ακροβατεί στην ίσαλο γραμμή.

Λένε ότι η Αυγουστιάτικη πανσέληνος είναι η ωραιότερη του χρόνου, ωστόσο, εγώ επιμένω ότι και η Ανοιξιάτικη είναι εξ ίσου θεσπέσια.
Το σεληνόφως απόψε είναι τόσο εκτυφλωτικό που θαρρείς όλα γύρω αλλάζουν μορφή. Συλλαμβάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει τα πάντα με άλλη ματιά. Χρυσαφένιες ανταύγειες αγκαλιάζουν τις λοφοπλαγιές απέναντι μου, τις κάνουν να μοιάζουν ονειρικά τέλειες, η μικρή λίμνη των ερυθρών βράχων δίπλα παίρνει ένα βαθυγάλανο χρώμα. «Η Η έκσταση –κατα τα λεγόμενα του ποιητή-αρχίζει από την στιγμή που η τόση ομορφιά τριγύρω σβήνει από τα μάτια σου κάθε ασχήμια.»

Ο νεραϊδοπαρμένος λογισμός μου καλπάζει... ακολουθώ το αλλοπρόσαλλο φτερούγισμα της νυχτερίδας... μοιράζομαι την αυτοπεποίθηση της πάνσοφης κουκουβάγιας και το χαρμόσυνο τιτίβισμα των γρύλων.
Κάτι αιώνες πριν, άντρες και γυναίκες ξυπνούσαν τα μεσάνυχτα σαν ηλεκτρισμένοι απο το αινιγματικό θάμπος της πανσέληνου, θαύμαζαν την τακτική αλλαγή του φεγγαριόυ, Μετρούσαν σημειώνοντας έτσι τον χρόνο που περνούσε. Συγκεκριμένα γνώριζαν ότι το παράδοξο φαινόμενο της πανσέληνου επαναλαμβάνεται, μόλις μετά το βασίλεμα του ήλιου, κάθε 29 ημέρες ηλιοφάνειας και εν συνεχεία ότι θα εμφανίζεται όλο και αργότερα όλο και πιο αμυδρά, λιγοστεύοντας δηλαδή κάθε βράδυ, μέχρι να εξαντληθεί εντελώς από την λαμπρότητα του ήλιου.Είναι γεγονός ότι οι αρχαίοι ημών πρόγονοι μιλούσαν στο φεγγάρι επίσης το εξομοίωναν με πνεύματα αλλά και το λάτρευαν σαν θεό.
Το φεγγάρι ασκεί μια μυστηριώδης ενέργεια στον πλανήτη μας. Επηρεάζοντας άπαντες.

Είναι γεγονός ότι κατα την διάρκεια της πανσέληνου διαμορφώνεται η επιφάνεια της γης. Καθώς περνά υπεράνω όλων η βαρύτητα τραβάει μια αυξανόμενη ποσότητα θαλασσόνερου, προκαλώντας έτσι την παλίρροια. Η Μόσχα παίρνει μια κλίση μισού περίπου μέτρου προς τα επάνω. Επίσης πολλά από τα θαλάσσια πλάσματα επηρεάζονται απο τις αλλαγές της σελήνης όπως τα οστρακοειδή, κατα την διάρκεια της πανσέληνου, ανοίγουν το κέλυφος τους. Τελικώς, το φεγγάρι εκπέμπει και ταυτόχρονα έλκει ενέργεια από τον πλανήτη μας.

Από την αρχαιότητα ακόμη οι άνθρωποι προσπαθούσαν να εξηγήσουν αυτή την μυστηριώδη σεληνιακή υπερδύναμη η οποία επηρεάζει την ανθρώπινη ψυχολογία και συμπεριφορά . Ειναι ωστόσο κάποια γεγονότα που μάλλον θα μείνουν να τα ψάχνουμε για πολύ ακόμα!

Στο μεταξύ εγώ συνιστώ ενα ρομαντικό περίπατο κάτω από τον έναστρο ουρανό, την έντονη λάμψη της ανοιξιάτικης πανσέληνου...και μια ανάλαφρη, γλυκιά μελωδία στα χείλη...

Τα όνειρα ωριμάζουνε τις νύχτες
Εικόνες από ανείπωτες στιγμές
Κι αν φθάσεις στ΄όνειρό μου μην ξεχάσεις
Ν΄αφήσεις τις δικές σου προσευχές

Έλα και γίνε το όνειρό μου
στης νύχτας την αστροφεγγιά
μη φοβηθείς το χάσμα φως μου
θα σε κρατάω αγκαλιά...

© NYXTA

ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΗ σελίδα	ΕΝΑΡΞΗ => {κεντρική σελίδα}	ΕΠΟΜΕΝΗ