Cando Dios e San Pedro andaban polo mundo sei que lles escureceu nunha senra. Como a noite viña nubra non se vía miga, inda que houbese luar, e San Pedro deu tal cotenada que quasi racha a dida dun pé. Laiando, destocouse:

     -¡Vallame San Pe..., digo; vállame San Xoán! Esa lúa non alumea..

         E, encarándose ó ceo dixo deste xeito:

-Vaite lúa, faite sol
e escrarece este arredor

No punto, unha albeira craridade delurou sobre a terra. Noso Señoriño, que ía diante, ollou no Apóstolo por derriba do lombo decíndolle moi mansiño:

-Pero home, sei que eres parvo, ¿non ves que estoncias non habería noite?

E collendo unha presa de xabre guindoullo á lúa. Noso Señoriño afitaba; o xabre dou de cheo e a lúa quedou esmorecida e escarapolada.

Páxina Principal