การวิเคราะห์หนังสือของ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต)
หนังสือ "พุทธธรรม"
เหยียดหยามจาบจ้วง พระสัมมาสัมพุทธเจ้า

ข้อความอันปรากฏอยู่ในหนังสือ "พุทธธรรม" หน้า ๔๒๕ ซึ่งกล่าวถึงองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ว่าด้วยเรื่อง "ตถาคตโพธิสัทธา" ความเชื่อในธรรม อันตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า ต้องกล่าวกันก่อนนะครับว่า คำว่า ตรัสรู้ นั้นหมายถึง การรู้แจ้งแทงตลอด ด้วยปัญญาอันยิ่ง ซึ่งเป็นปัญญา อันได้มาจากฌาน คือต้องบรรลุฌาน แล้วจึงจะได้ปัญญา แตกต่างจากคำว่า ปัญญา ในความหมายของ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต) คือ การเรียนรู้ธรรมดา ในทางโลก หรือเรียนรู้ทาง มหาวิทยาลัย นี่คือความแตกต่าง และการตรัสรู้ของพระพุทธองค์นั้น จะรู้ถึงอดีต ปัจจุบัน และอนาคต รวมถึงธรรมทั้งปวง ซึ่งมนุษย์ธรรมดาไม่อาจปฏิบัติ ได้โดยง่าย จึงเป็นสิ่งที่ ควรเคารพยกย่อง ของพุทธบริษัท เป็นอย่างยิ่ง ข้อความอันเป็นการ เหยียดหยาม จาบจ้วงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในหนังสือ พุทธธรรม ปรากฏดังนี้

"ตถาคตโพธิสัทธา ก็คือความเชื่อ ในปัญญาที่หยั่งรู้ สัจจธรรมของมนุษย์... หรือความมั่นใจในตนเองของมนุษย์ ในฐานะเป็นมนุษย์คนหนึ่ง... ความเชื่อในมนุษย์ อย่างเป็นกลางๆ..."

และยังให้หมายเหตุไว้เสียอีก กลัวจะเหยียบย่ำพระพุทธองค์ไม่พอ โดยยกเอาความหมายของคำว่า ตถาคต มาอ้างว่า แปลว่า สัตว์ ซึ่งโดยความเป็นจริงแล้ว อยู่ในคนละความหมายกันกับที่ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต) กำลังเขียน หรือกำลังกล่าวถึงอยู่ เพราะข้อความ หรือวรรคตอน ในขณะที่กล่าวถึงอยู่นี้ เป็นเรื่องของ ตถาคตโพธิสัทธา ซึ่งว่าด้วย ความเชื่อ ในการตรัสรู้อนุตตร สัมมาสัมโพธิญาณ ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า และพระสูตรต่างๆ ที่นำมากล่าวอ้างนั้น ก็ไม่เกี่ยวกับการตรัสรู้ และโดยเฉพาะ การตรัสรู้ เป็นเรื่องของพระพุทธเจ้า ที่เป็นมนุษย์เท่านั้น ไม่เกี่ยวข้องอะไร กับเรื่องของ สัตว์ประเภทอื่น ซึ่งไม่สามารถตรัสรู้ได้ ที่กล่าวอ้างคำเช่นนั้น ก็เพื่อต้องการให้เห็นว่า ตถาคตโพธิสัทธา ไม่ได้มีความวิเศษ มหัศจรรย์ แต่อย่างไรเลย เป็นความสามารถของ "สัตว์" และคำว่า "ตถาคต ก็มิใช่คำที่เรียก พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เพื่อการยกย่องอะไร เพราะเจตนาจะให้ผู้อ่าน เข้าใจว่า เป็นคำที่หมายถึง สัตว์ เท่านั้น เพราะพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ใช้เรียกพระองค์เอง ในทุกครั้ง ที่แสดงพระธรรมเทศนาว่า ตถาคต และพระสาวกของพระองค์ ก็เรียกพระศาสดาว่า "พระตถาคต" หากจะให้ผู้อ่าน เข้าใจความหมาย ตามที่พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต) ก็จะต้องให้ผู้อ่าน แปลความหมายในทุกครั้ง ที่ได้เห็นคำว่า ตถาคต ว่า สัตว์ และผู้ที่บวชในพระพุทธศาสนา สมัยพุทธกาล ซึ่งพระบรมศาสดา เรียกว่า บุตรตถาคต ก็ต้องการให้หมายความว่า ลูกสัตว์ อย่างนั้นใช่หรือไม่ ที่กล่าวเช่นนี้ มิใช่มีเจตนาจะหาเรื่อง ให้ท่านผู้อ่านเกิดความรังเกียจ ในตัวของ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต) อย่างใดเลย แต่เนื่องจากพฤติกรรม และเจตนา มันฟ้องครับว่า พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต) มีเจตนาดูหมิ่นจาบจ้วง พระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดยไม่มีสิทธิปฏิเสธ ด้วยเหตุที่ว่า ในพระไตรปิฎก ได้ให้ความกระจ่างที่มาและคำจำกัดความ ของคำว่า "ตถาคต" ดังปรากฏเป็นพุทธพจน์ ในบาลี ปาสาทิกสูตร ปา.ที.๑๑/๑๔๘/๑๑๔ เมื่อตรัสกับ จุนทณุทเทส ณ อัมพวันปราสาท ของเจ้าศากยะ พวกเวธัญญา ความว่า

"จุนทะ แม้เป็นเรื่องในอดีต ถ้าไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ตถาคต ย่อมไม่พยากรณ์เรื่องนั้น ฯลฯ

จุนทะ แม้เป็นเรื่องในอดีต ถ้าเป็นเรื่องจริง เรื่องแท้ เรื่องประกอบด้วยประโยชน์ ตถาคต ย่อมเป็นผู้รู้กาลอันสมควร ในเรื่องนั้น ย่อมพยากรณ์ปัญหานั้น

จุนทะ แม้เป็นเรื่องในอนาคต ถ้าไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ตถาคต ย่อมไม่พยากรณ์ ซึ่งเรื่องนั้น ฯลฯ

จุนทะ แม้เป็นเรื่องอนาคต ถ้าเป็นเรื่องจริง เรื่องแท้ เรื่องประกอบด้วยประโยชน์ ตถาคต ย่อมเป็นผู้รู้กาลอันสมควร ในเรื่องนั้น ย่อมพยากรณ์ปัญหานั้น

จุนทะ แม้เป็นเรื่องในปัจจุบัน ถ้าไม่จริง ไม่แท้ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ตถาคต ย่อมไม่พยากรณ์เรื่องนั้น ฯลฯ

จุนทะ ด้วยเหตุดังนี้แล ตถาคต จึงเป็น กาลวาที ภูตวาที อัตวาที ธัมมวาที วินยวาที ในธรรมทั้งหลาย ที่เป็นอดีต อนาคต ปัจจุบัน เพราะเหตุนั้น จึงได้นามว่า "ตถาคต"

ก็สิ่งที่นำมากล่าวนี้เป็นพระสูตรระดับสูงสุด เรียกว่า ชั้นสุตตะ ซึ่งได้กล่าวถึงที่มาของคำว่า ตถาคต ไว้อย่างชัดแจ้ง เหตุใดหาก พระธรรมปิฎก (ป.อ. ปยุตโต) มีความศรัทธาเคารพในพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ในฐานะพระบรมศาสดา แห่งพระพุทธศาสนา มิใช่ในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง แล้วละก็ เหตุใดจึงไม่อ้าง พระไตรปิฎกส่วนนี้ เหตุใดจึงไม่นำมากล่าว แต่กลับไปขุดเอาคำแปล หรือความหมาย อันไม่เกี่ยวข้องใดๆ กับการตรัสรู้ ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า แม้เพียงเล็กน้อย เพื่อประสงค์อะไร ช่วยบอกหน่อยเถอะครับว่า ผลดีที่เกิดขึ้นในทางบวก มีมากหรือน้อยกว่าทางลบ

                                         นำพิสูจน์ทราบ                                          

ที่กล่าวเช่นนี้ก็เพราะว่า เนื้อหาสาระในส่วนที่ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) กล่าวถึงนี้ เป็นเรื่องเกี่ยวกับการตรัสรู้ ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า ไม่เกี่ยวกับเรื่องสัตว์โลก หรือกล่าวถึงเวไนยสัตว์ แต่อย่างใด ดังนั้นการนำเชิงอรรถ มากล่าวว่า ตถาคต แปลว่า สัตว์ จึงเป็นคนละเรื่อง ที่จะนำมาอธิบาย เพราะมิได้มีเจตนา ขยายความว่า ที่มาของคำว่า "ตถาคต" นั้น หมายความว่าอย่างไร เกี่ยวข้องอย่างไร กับการตรัสรู้เลยทั้งสิ้น หากอ่านอย่างพิจารณาจะเห็นเจตนา ของพระธรรมปิฎก ต้องการให้ผู้อ่านเข้าใจว่า การตรัสรู้ของพระพุทธเจ้า เป็นการตรัสรู้ของสัตว์เท่านั้น หากไม่ใช่ เหตุใดจึงใส่เชิงอรรถเช่นนั้น

องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ยังถูกพระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) ถูกดึงลงมาจากฐานะอันควรยกย่อง ข้อความที่เหยียดหยามพุทธองค์ ปรากฏในหนังสือ "พุทธธรรม" เขียนโดย พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตโต) หน้า ๘๓๘-๘๓๙ ความว่า

"ผู้ใดปฏิบัติเพื่อจุดหมายทางปัญญา ผ่านวิธีทางสมาธิ และได้ปาฏิหาริย์ด้วย ก็ถือเป็นความสามารถพิเศษไป พระพุทธองค์เอง ก็ทรงมีคุณสมบัติอย่างหนึ่ง คือ ฌายี และ ฌานสีลี หมายความว่า ทรงนิยมฌาน ทรงพอพระทัย ประทับในฌาน แทนการพักผ่อนอย่างธรรมดา ในโอกาสว่าง เช่นเดียวกับ พระสาวกเป็นอันมาก อย่างที่เรียกว่า ทิฏฐธรรมสุขวิหาร คือเพื่อการอยู่เป็นสุข ในปัจจุบัน ที่ปรากฏว่า ทรงปลีกพระองค์ ไปอยู่ในที่สงัด เป็นเวลานานๆ ถึง ๓ เดือน เพื่อเจริญสมาธิก็เคยมี และการนิยมหาความสุข จากฌานนี้.... เป็นเหตุความละเลย ความรับผิดชอบ ต่อส่วนรวม ย่อมถูกถือเป็นเหตุตำหนิได้"

ข้อความในส่วนนี้นับว่า เป็นการเหยียบย่ำ จาบจ้วงพระสัมมาสัมพุทธเจ้า เจตนาแสดงให้เห็นว่า พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เป็นผู้ที่ไม่มีความรับผิดชอบ ต่อส่วนรวม และแสวงหาความสุขส่วนตัว โดยใช้ณาน ด้วยความกลัวว่า ผู้อ่านจะไม่คล้อยตาม หรือไม่มีความคิดอย่างเดียวกัน จึงยกเอาพวกฤาษีชีไพร มาอ้างว่า เป็นฌานกีฬา ซึ่งความจริง พวกฤาษีชีไพรเหล่านั้น ล้วนแล้วแต่อยู่ในขั้น โลกิยฌานทั้งสิ้น ไม่สามารถนำมาเปรียบได้กับ พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ซึ่งทรงอยู่ในระดับโลกุตร แม้ในพุทธพจน์ ก็ปรากฏอยู่ถึง วิหารธรรม ว่าปราศจากกิเลส ตัณหา อาสวะทั้งปวง (บาลี จตุกฺก. อํ. ๒๑/๔๕/๓๕) ว่า

"...เราแล เป็นผู้ทำให้แจ้ง ได้ซึ่ง เจโตวิมุตติ ปัญญาวิมุตติ อันไม่มีอาสวะ เพราะอาสวะสิ้นแล้ว ด้วยปัญญาอันยิ่งเอง เข้าถึงแล้วอยู่ในวิหารธรรมนั้น ในภพอันเป็นปัจจุบันนี้ ดังนี้ "

ดังนั้นการที่ พระธรรมปิฎก(ป.อ.ปยุตฺโต) ใช้คำกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้าว่า ทรงมีคุณสมบัติอย่างหนึ่งคือ ฌายี และ ฌานสีลี พร้อมกับมีคำอธิบาย หมายเหตุว่า เป็นการนิยมเอาฌานเป็นกีฬา หมายความว่า ฌานอันเป็นเครื่องเล่นสนุก หรือสิ่งสำหรับ หาความเพลิดเพลินยามว่าง ของพวกนักพรต นำมาเปรียบเทียบ กับพระพุทธองค์ นับว่าเป็นเจตนาจาบจ้วง ทำลายความเป็นจริง ในพระไตรปิฎก และเหยียบย่ำ องค์บรมศาสดา ว่ามิได้วิเศษไปกว่าพวกฤาษีชีไพร แต่ประการใดโดยแท้ เป็นการดูหมิ่น และไม่ให้ความสำคัญต่อ "ฌาน" ซึ่งเป็นทางสู่พระนิพพาน อันเป็นโลกุตรธรรม เป็นแนวการเขียน ตามแบบของคริสเตียน ปรากฏอยู่ในเอกสาร พระไตรปิฎก ฉบับชาวคริสต์ โดยกีรติ บุญเจือ บาทหลวงคาทอลิค หน้า ๖๘ ความว่า

"ความสามารถเข้าฌาน ถือว่าไม่จำเป็น สำหรับชีวิตที่สมบูรณ์ ของชาวคริสต์ แต่เป็นพรสวรรค์ส่วนเกิน ในสหชีวมรรค ชาวคริสต์ที่ปรารถนา จะบรรลุถึงชีวิต ที่สมบูรณ์ ไม่ใฝ่ฝันถึงการเข้าฌาน หากสามารถเข้าฌานได้เอง ก็ให้ถือว่า เป็นพรสวรรค์ส่วนเกิน ซึ่งพระเจ้าประทานให้ เพื่อประโยชน์แก่ผู้อื่น ยิ่งกว่าเพื่อประโยชน์ตนเอง ผู้สามารถเข้าฌาน หรือนักเข้าฌาน (Mystic) ถือว่า อยู่ในฌานมรรค (Mysticel Way)"

ท่านผู้อ่านอาจจะเข้าใจว่า ผมเขียนใส่ความ พระธรรมปิฎก (ป.อ.ปยุตฺโต) กระมัง เพื่อยืนยันเจตนา การปลอมปนพระสัทธรรม ของพระสัมมาสัมพุทธเจ้า โดยการกระทำของพระภิกษุรูปนี้ จึงขอยกข้อความ ในหน้า ๘๓๘ ซึ่งระบุไว้ชัดแจ้ง ถึงความต้องการในพุทธธรรม ว่า

"ประโยชน์ของสมาธิและฌานที่ต้องการใน พุทธธรรม ก็คือภาวะจิต ที่เรียกว่า "นุ่มนวล ควรแก่การงาน" ...ส่วนการใช้สมาธิและฌาน เพื่อประโยชน์อื่นจากนี้ ถือเป็นผลได้พิเศษ"

                                            นำพิสูจน์ทราบ                                         

ท่านผู้อ่านโปรดอ่านข้อความในส่วนนี้ ซ้ำอีกครั้ง และเทียบเคียง กับข้อความส่วนบน ที่มาจากหนังสือ พระไตรปิฎก ฉบับชาวคริสต์ ด้วยใจเป็นธรรม วิเคราะห์แล้ว ท่านจะเห็นว่า ความหมายของ ข้อความทั้งสองนี้ เหมือนกัน ไม่มีอะไรที่ผิดเพี้ยน หากมิใช่เป็นคำเผยแพร่ศาสนา ของคริสเตียน ที่แทรกเข้าไปในพุทธศาสนา แล้วอธิบายอย่างไร ....??