ยังไม่ทันที่วารินทร์จะทำอย่างไรต่อไป   ร่างมารีนในเท้าของวัวขยับตัว
ไปยังบริเวณด้านข้างของแท่น     มือข้างหนึ่งควานเข้าไปในรองเท้า
บูตสีเนื้อที่ถูกถอดทิ้งไว้ตรงนั้น     มือนั้นถอนออกมาพร้อมกับ
อาวุธที่มีรูปคล้ายปืนอยู่ในมือ   เพียงแต่อาวุธนั้นมีลักษณะเป็นสีเงิน
วาววับ   ร่างนั้นเล็งอาวุธมายังวารินทร์    เขาชะงักยืนอยู่กับที่
แสงสีแดงจากอาวุธสว่างอยู่บนกลางอกด้านซ้ายของวารินทร์!

"หยุดอยู่ตรงนั้น"   ร่างมารีนในเท้าของวัวเลื่อนตัวขึ้นยืนข้างแท่น

วารินทร์ไม่ขยับตัว   แสงสีแดงนั้นราวกับจะตรึงให้วารินทร์นิ่งจนไม่
อาจจะขยับตัวต่อไปอีกได้

"...แก......  แก..... ไม่น่าจะเกิดมามีชีวิตบนโลกนี้เลย..."  เสียงสั่นครือแต่
แข็งกร้าว   ดวงตาคู่นั้นฉายแววโกรธเกรี้ยวตรงมายังวารินทร์

"...เดี๋ยว... เดี๋ยวสิ...  มันอะไรกัน...."
วารินทร์ร้องอุทธรณ์ออกไป  เป็นสิ่งเดียวที่เขากระทำได้ในขณะนี้
ร่างส่วนอื่นถูกตรึงนิ่งไว้ด้วยแรงที่เขาไม่อาจจะเข้าใจได้

"...แก... ...แกมันคนทำลายชีวิตของคนทั้งโลก... ...แก...
พวกเหลือบที่คอยเกาะกินผู้คนทั้งโลก..."

มือที่ถือปืนนั้นสั่นเทาอย่างเห็นได้ชัด    น้ำตาที่คลออยู่เต็มนัยน์ตา
...ไม่ว่าความแค้นนั้นจะเป็นอย่างไร   แต่มันคงจะฝังรากลึกอยู่
ภายในใจของร่างนิรนามในรูปของมารีนอย่างแน่แท้...

ความคิดหนึ่งอยู่ตรงหน้าของวารินทร์  ...ถ้าเขาต้องตายตรงนี้
เขาก็น่าที่จะได้รับรู้เสียก่อนว่า   ความแค้นอันนั้นมันคืออะไร...

"...ผม...ผมไม่รู้เรื่องอะไรเลย..."   วารินทร์พยายามตะโกน   แต่ดู
เหมือนแสงสีแดงที่ยังคงสะกดวารินทร์ไว้   ทำให้เขาไม่สามารถเปล่ง
เสียงออกมาได้อย่างเต็มที่

"...อธิบายให้ผมได้รับรู้หน่อย..."

เสียงกร้าวสวนกลับมาในทันที

"...ไม่จำเป็นต้องอธิบายให้คนอย่างแกได้รับรู้..."

...นิ้วที่อยู่ในไกปืนกดลง...

....แ...ช้....ด....ด.....ด....

...ลำแสงหนึ่งพุ่งมาจากทิศทางด้านข้าง    ตรงไปยังร่างที่
เหมือนกับวารืนแต่มีเท้าเป็นวัวนั้น  ลำแสงเจาะเข้าที่เอว   ร่าง
นั้นร้องขึ้นสุดใจก่อนล้มลงและแน่นิ่งไป...

...อ้...า....า....า....

วารินทร์หันไปยังทิศของต้นกำเนิดลำแสง   มีร่างสองร่างกำลัง
ยืนอยู่ที่ประตู  ร่างหนึ่งถือปืนอยู่ในมือ   ชุดสีน้ำเงินเข้มมีตรา
ปักอยู่ที่หน้าอก   อีกร่างหนึ่งเดินเข้ามา    ยืนอยู่ในระยะห่าง
จากวารินทร์เพียงไม่กี่เมตร   แต่ก็พอที่จะทำให้วารินทร์เห็นหน้า
ได้ถนัดภายในบรรยากาศแห่งกลางคืนของห้อง...

"...อลิสา..."

"...ไม่เป็นไรแล้วค่ะ  พอดีอลิสาได้รับแจ้งจากเจ้าหน้าที่รักษา
ความปลอดภัยว่า   มีผู้บุกรุกสถานที่   อลิสาและเจ้าหน้าที่คนอื่นๆ
จึงติดตามค้นหา   จนมาพบนี่แหละค่ะ..."

"...ขอบคุณมากครับคุณอลิสา..."   วารินทร์นิ่งไปเล็กน้อย
เจ้าหน้าที่อีกสองคนพร้อมเปลเดินเข้ามาในห้อง   เขามองร่างของ
ผู้บุกรุก   ซึ่งถูกหามขึ้นเปลพร้อมกับรองเท้าบูตสีเนื้อรูปทรง
เหมือนกับเท้าแต่สูงแค่เข่า    ร่างนั้นถูกแสงจากอาวุธเจาะเข้า
ที่บริเวณเอวเป็นรอยเล็กๆ

เจ้าหน้าที่กดปุ่มเล็กๆ ข้างเปล   ส่งผลให้เปลนั้นลอยขึ้นสูงจาก
พื้นประมาณหนึ่งเมตร

"...ผู้บุกรุกเสียชีวิตแล้วรึครับ..." วารินทร์มองตามเจ้าหน้าที่ซึ่งกำลัง
นำเปลนั้นออกไปจากห้อง

"...ไม่หรอกค่ะ..." อลิสาตอบ
"...แสงนั้นเพียงแค่ทำให้ผู้บุกรุกสลบไปเท่านั้น    เราจะนำผู้บุกรุกไป
สอบสวนขยายผลต่อไปค่ะ..."

========================================

ภายในห้องประชุมในวันถัดมา   ลูกเรือทุกคนในยาน  และผู้ดูแล
สถานที่มาพบกันอีกครั้ง

ผู้ดูแลสถานที่นั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ    มองตรงมายังวารินทร์ซึ่งนั่ง
อยู่อีกด้านหนึ่ง

"...ผมขอแสดงความเสียใจด้วยครับที่เหตุการณ์เมื่อคืนนี้เกิดขึ้น
กับคุณวารินทร์..."

"...เอ่อ...." วารินทร์ไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไรดี   เพราะครึ่งหนึ่งนั้น
ก็อาจจะเรียกได้ว่า   เป็นเพราะตัวเขาเอง

"...ผมประมาทไปในเรื่องของเทคโนโลยีบนดาวดวงนี้..."
วารินทร์หาประโยคเริ่มต้นจนได้ในที่สุด

"...เลยทำให้ผมหลงกลเชื่อว่าผู้บุกรุกผู้นั้นคือมารีน   ผู้
ที่ผมรักที่สุดในชีวิต..."

ประโยคหลังวารินทร์ตั้งใจจะสื่อให้กับมารีนโดยเฉพาะ   ชำเลือง
จากหางตา   มารีนยังคงนั่งอย่างสงบ

"...ไม่ว่าอย่างไร   ผมเห็นว่าระบบการรักษาความปลอดภัยที่นี่
จะต้องปรับปรุง  ผมจะพยายามทำทุกวิถีทางไม่ให้คุณวารินทร์
และแขกผู้มีเกียรติท่านอื่นๆ ได้พบกับสิ่งเหล่านี้อีก..."

"...เพื่อให้ทุกท่านวางใจ..."
ผู้ดูแลสถานที่กดปุ่มหนึ่งบนแผงควบคุมตรงหน้าที่ฝังอยู่บน
พื้นโต๊ะ    บนพื้นโต๊ะด้านหน้าของวารินทร์และคนอื่นๆ  เปิดออก
เป็นช่องเล็กๆ     ในนั้นมีแถบเล็กๆ คล้ายกำไลวางอยู่   ที่ปลาย
หนึ่งประดับด้วยหมุดคล้ายแก้วเจียระไน

"...ขอให้ท่านติดอุปกรณ์เรียกระบบรักษาความปลอดภัย
ไว้กับตัวท่านทุกคน..."
 
ผู้ดูแลสถานที่หยิบแถบระบบรักษาความปลอดภัยขึ้นจากช่อง
ตรงหน้า  แล้วใส่ให้ดูเป็นตัวอย่าง    วารินทร์และลูกเรือคนอื่นๆ
หยิบขึ้นใส่ตาม   เพียงแต่เขาวางแถบนั้นบนข้อมือ     ปลายอีก
ด้านของแถบก็ม้วนตัวรัดข้อมือไว้อย่างกระชับ   วารินทร์ลอง
ดึงแถบตรงปลายเบาๆ  พบว่าเขาสามารถดึงออกได้โดยง่าย
เขาคาดว่าวัสดุที่ใช้คงมีลักษณะคล้ายกับแม่เหล็ก

"...หากมีเหตุฉุกเฉิน   กรุณากดปุ่มบนข้อมือของท่านสองครั้ง
สัญญาณจะส่งไปยังหน่วยฉุกเฉินที่ใกล้ที่สุด   เพื่อช่วยเหลือ
ท่านได้ทันท่วงที..."

ผู้ดูแลสถานที่ลุกขึ้นจากที่นั่ง   กล่าวต่อไป

"...ผมคงต้องขออภัยทุกท่านอีกครั้งหนึ่งสำหรับเหตุการณ์
ดังกล่าว   และตอนนี้ ผมคงต้องขอตัวก่อน     มีการประชุม
ที่ผมจะต้องร่วมภายในอีกสิบนาทีนี้   ขอเชิญทุกท่านตามสบายครับ..."

ผู้ดูแลสถานที่วางแถบระบบรักษาความปลอดภัย    ลงสู่ช่องที่เขา
หยิบขึ้นมา  กดปุ่มบนแป้นส่วนตัวของเขาอีกครั้ง  ช่องทุกช่อง
ถูกเลื่อนปิด  ทุกอย่างบนโต๊ะราบเรียบเหมือนเมื่อวารินทร์เห็น
ในวันแรกอีกครั้ง

ประตูปิดลงหลังจากที่ผู้ดูแลออกไปจากห้องแล้ว   วารินทร์มอง
ไปยังทุกๆ คน

"...เรื่องเมื่อคืนนี้เป็นอย่างไรครับ  ถ้าไม่รังเกียจขอให้คุณวารินทร์
เล่าให้พวกเราทราบจะได้ไหมครับ..."  กัปตันถามมายังวารินทร์

วารินทร์มองกลับไปยังกัปตัน    เขากวาดสายตาต่อไปจนหยุดที่
มารีน

มารีนพยักหน้าน้อยๆ
"...เล่าไปเถอะค่ะ..."

...มารีนยังโกรธเขาอยู่รึเปล่านะ...

"...ได้ครับ..."
"...เมื่อคืนนี้   ในขณะที่ผมอยู่ในห้องพักของผม    โดยผมได้ขอ
ให้ที่นี่เปิดระบบบรรยากาศภายในห้องเป็นป่าในตอนกลางคืน..."

"...ผมได้รับการเยี่ยมเยียนโดยคนแปลกหน้าซึ่งผมเข้าใจว่าเป็น
คุณมารีน    เพราะใบหน้า  เสียง ตลอดจนรูปร่างเหมือนกับคุณ
มารีนทุกกระเบียดนิ้ว   โดยผมลืมไปถึงเทคโนโลยีด้านพันธุวิศวกรรม
ของดาวดวงนี้ที่สามารถปลอมตัวเป็นผู้อื่นได้..."

เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์ตอนนั้น...

"...ร่างนั้นพยายามทำให้ผมเข้าใจว่าเป็นคุณมารีน   แต่แล้วเมื่อคุณ
มารีนเปิดประตูจะเข้ามา    จึงทำให้ผมเข้าใจว่าผู้ที่อยู่กับผมในห้อง
ขณะนั้นไม่ใช่มารีนตัวจริง...

"...และเมื่อคุณมารีนจากไป  คนแปลกหน้านั้นพยายามจะฆ่าผมด้วย
อาวุธที่คล้ายกับปืน  ซึ่งซ่อนอยู่ในรองเท้าบูตสีเนื้อที่คนนั้นใส่เข้ามา..."

"...ก่อนที่เขาจะเหนี่ยวไก  คนนั้นบอกอะไรบางอย่างกับผม  แต่
ที่สุดผมก็ได้รับการช่วยชีวิตเอาไว้โดยเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัย
ที่แจ้งให้ผมทราบว่า   คนร้ายเป็นผู้บุกรุกเข้ามาในสถานที่..."

วารินทร์มองไปยังมารีน  ...เขาไม่แน่ใจเหมือนกันว่าคำอธิบายจะ
ช่วยให้มารีนเข้าใจเขามากขึ้นรึเปล่า...

==========================================

...ทุกคนออกไปจากห้องประชุมหมดแล้ว   เหลือแต่เขากับมารีน...

"...ผมไม่รู้จะพูดยังไงดีครับ  นอกจากคำว่าขอโทษมารีน   จากใจ
ส่วนลึกที่สุดของผม..."

มารีนลุกขึ้น  เดินเข้ามาใกล้
"...แล้วนี่คุณคิดว่ามารีนเป็นมารีนตัวจริงรึเปล่าล่ะ..."

วารินทร์ดึงมือของมารีนมากุมไว้   ...แล้วเขาจะตอบอย่างไรดี...

"...ผมคงต้องบอกมารีนตรงๆ ว่า   บนดาวดวงนี้  ผมคงไม่อาจ
จะรู้ได้เลยหากไม่ได้คุยกับคุณในเรื่องเก่าๆ ที่คุณเคยทำตอนอยู่
บนโลก..."

"...แต่สิ่งหนึ่งที่ผมเชื่ออยู่ภายในใจของผมก็คือ..." วารินทร์ลุกขึ้น
เขาโอบเอวของมารีนไว้อย่างแผ่วเบา

"...ในใจของผม   มีแต่มารีนที่ผมรักเท่านั้น..."

...จากสายตาของมารีนที่กำลังมองเขาในขณะนี้   วารินทร์เชื่อว่า
มารีนน่าจะให้อภัยเขาแล้ว...

===========================================

"...อีกอย่างหนึ่งที่ผมไม่ได้บอกลูกเรือทุกคน..."  วารินทร์กล่าวต่อไป
ทั้งสองเดินไปที่ประตู

"...เรื่องอะไรรึคะ..."

วารินทร์หยุดยืน   เขาเล่าเรื่องราวที่ยังไม่ได้เปิดเผยให้ผู้อื่นทราบ

"...สิ่งแรกก็คือ   ผู้บุกรุกคนนั้น  ผมคิดว่าอาจจะไม่ใช่คนเหมือนกับ
พวกเรา   เพราะมีเท้าเป็นเท้าวัว..."

"...ในขณะที่ผมถูกบังคับให้อยู่นิ่งด้วยแสงของอาวุธที่ผู้บุกรุก
คนนั้นใช้    ผมรู้สึกว่าคนที่คล้ายกับมารีนคนนั้นกำลังเข้าใจอะไร
ผมผิดไปบางอย่าง..."

"...ถ้าผมได้มีโอกาสพบคนคนนั้นอีกครั้ง   บางทีผมคงจะเข้าใจ
อะไรได้มากขึ้นกว่านี้..."

"...มารีนเองก็อยากจะบอกอะไรวารินทร์อย่างหนึ่งเหมือนกันค่ะ..."
มารีนพูดขึ้นบ้าง

"...มารีนบอกตรงๆ ว่า  สิ่งที่มารีนเห็นนั้น   ทำร้ายจิตใจมารีนอย่าง
ที่สุด..."   สายตาของมารีนที่มองมายังเขานั้น   ดูจะกร้าวขึ้นเล็กน้อย
...วารินทร์นึกไปถึงสายตากร้าวของคนแปลกหน้าในรูปร่างเหมือน
มารีนในคืนก่อน   เพียงแต่สายตากร้าวนั้น  มากกว่าในขณะนี้หลายเท่า...

"...มารีนยังไม่ยกโทษให้วารินทร์ซะทั้งหมด    แต่อย่างน้อย   เมื่อ
มารีนมารู้ในภายหลังว่าคนนั้นมีรูปร่าง  หน้าตา   ทุกอย่างเหมือน
มารีน   ก็พอจะทำให้มารีนเข้าใจอะไรได้มากขึ้น..."

ประตูห้องเปิดออก  มารีนและวารินทร์หยุดพูดเพียงแค่นั้น

ผู้ดูแลสถานที่ยืนอยู่ที่ประตู   ด้านหลังของเขามีเจ้าหน้าที่สองคน
พร้อมอาวุธ ในชุดสีน้ำเงินเข้ม

"...ผมอยากจะขอความร่วมมือคุณวารินทร์อะไรเล็กน้อยครับ..."
ผู้ดูแลสถานที่เดินเข้ามาในห้องประชุม

"...ผมขอเชิญคุณวารินทร์ไปด้วยกันกับผมที่แผนกสอบสวน
และคุมขัง..."

==========================================

วารินทร์และมารีนเดินตามผู้ดูแลสถานที่ไปยังอีกอาคารหนึ่งที่
อยู่ติดกัน   โดยมีเจ้าหน้าที่สองคนตามหลัง

"...เรื่องอะไรกันครับ..."  วารินทร์ถามขึ้น

ผู้ดูแลสถานที่ตอบโดยไม่ได้หันกลับมา
"...ผมอยากให้คุณช่วยผมในการสอบผู้ต้องหา   ที่บุกเข้าใน
สถานที่ของเรา   และพยายามฆ่าคุณเมื่อคืนที่ผ่านมา  บางที
เราอาจจะได้ข้อมูลอะไรเพิ่มเติมบ้าง..."

ทั้งหมดมาหยุดอยู่ตรงหน้าประตูหนึ่ง     มีเจ้าหน้าที่อีกสอง
คนยืนคุมอยู่

เจ้าหน้าที่สองคนนั้นยกมือทำความเคารพ    แล้วเปิดประตู
ให้    วารินทร์สังเกตวิธีการทำความเคารพของเจ้าหน้าที่
...ช่างเป็นการทำความเคารพในแบบเดียวกับที่คนในโลก
ใช้กัน...  ...ถ้านี่เป็นความบัญเอิญ    ดูราวกับความบัญเอิญ
จะน่ากลัวเกินไปเสียนี่กระไร...

...เสียงผู้ดูแลสถานที่ทำลายความเงียบ...
"...ทำความเคารพแบบชาวโลก    ผมเห็นว่าเข้าท่าดี  เลย
นำมาประยุกต์ใช้ที่นี่น่ะครับ..."

ภายในห้องนั้น   ถูกแบ่งออกเป็นห้องเล็กๆ  หลายห้องด้วย
แนวแสงสีฟ้าจากจากบนเพดานจรดพื้นห้อง

"...กรุณาอย่าถูกต้องแสงเหล่านั้นนะครับ   ถ้าคุณไม่อยาก
จะเสียอวัยวะของคุณไป..."
ผู้ดูแลสถานที่กล่าวเตือน

"...แสงเหล่านี้เป็นแสงเลเซอร์ความเข้มสูง   เราใช้สำหรับ
เป็นที่กักขังผู้กระทำผิด   โดยเฉพาะในคดีอุกฉกรรจ์..."
ผู้ดูแลสถานที่ชี้ให้วารินทร์และมารีนดูร่างหลายร่างที่อยู่
ภายในห้องขังเหล่านั้น

ผู้ดูแลสถานที่หยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องขังหนึ่ง    ...คนที่พยายาม
ฆ่าวารินทร์ในวันก่อนยืนอยู่ข้างใน   สายตาที่มองตรงมายัง
ผู้ดูแลสถานที่ราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ...

"...แก...แก...แกน่าจะตายไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน..." แต่แล้ว
ร่างนั้นก็ชะงัก  เมื่อร่างนั้นสังเกตเห็นวารินทร์และมารีนยืน
อยู่ทางด้านหลัง

"...อะไร  ทำไมกันเนี่ย  แล้วนี่มัน..."   ใบหน้านั้นเปลี่ยนไป
จากการโกรธเกรี้ยวเป็นการตกใจในภาพที่เห็น

"...หึๆๆๆ..."  ผู้ดูแลเดินเข้าไปใกล้กรง  มองไปยังร่าง
ที่อยู่ในกรงขัง

"...อย่านึกว่าร่างนี้จะมีเพียงคนเดียว  สร้างขึ้นมาเมื่อไรก็ได้
เธออาจจะฉลาด   แต่ตอนนี้คงเห็นแล้วสินะ   คนฉลาดกว่าย่อม
เป็นผู้ชนะเสมอ..."

วารินทร์หันไปทางมารีน    ผู้ซึ่งกำลังตะลึงกับสิ่งที่เห็นตรงหน้า

...ร่างของมารีนและร่างของผู้ต้องหาเหมือนกันจนแทบจะเป็น
พิมพ์เดียว   เพียงแต่ส่วนที่ต่ำกว่าเข่าลงไปของผู้ต้องหานั้น
เป็นขาของวัว...

========================================

วารินทร์และมารีนกำลังอยู่ภายในห้องนอนของวารินทร์

"...วันก่อน  มารีนเห็นเพียงแต่เงาของผู้หญิงในห้องวารินทร์
และตอนหลังนั้น   มารีนก็ไม่ได้เข้าไปดูร่างนั้นอย่างใกล้ๆ..."

"..นี่ถ้ามารีนไม่ได้เห็นด้วยตาทั้งสองใกล้ๆ  อย่างนี้  มารีน
ก็คงไม่เชื่อในสิ่งที่วารินทร์พูดแน่ๆ..."

"...มารีนคงจะเข้าใจผมแล้วสินะ..."

ไม่มีเสียงตอบจากมารีน  เพียงแต่หน้าที่พยักเล็กน้อย

มารีนนั่งลงบนเตียงนอน   สภาพบรรยากาศของห้องในวันนี้
เป็นภาพภายในห้องนอนของวารินทร์บนโลก    ...เป็นภาพที่
วารินทร์เข้าไปในให้ข้อมูลด้วยตนเอง  กับหน่วยดูแลสภาพ
บรรยากาศในห้อง...

วารินทร์เดินไปมารอบๆ ห้อง   โต๊ะ  ตู้  เตียง   ต่างอยู่ใน
ตำแหน่งที่เขาคุ้นเคย   เพียงแต่เฟอร์นิเจอร์เหล่านี้  อันที่จริง
แล้วเป็นแท่นที่ยื่นขึ้นมาจากพื้นในปริมาตร  รูปทรง  และสีสัน
ที่เท่าเทียมกัน

วารินทร์มองไปยังทีวี   ...ความรู้สึกอยากดูหนังบนโลกหวน
เข้ามาในความคิด...  ...แต่หนังก็เป็นเพียงเรื่องราวที่ถูกสร้าง
ขึ้นมา  และแม้แต่ทีวีที่เขาเห็นอยู่ตรงหน้า   ก็เป็นแค่ของปลอม
ที่ไม่อาจจะแสดงให้เห็นภาพใดๆ ได้...

"...ผมรู้สึกว่าเรากำลังถูกปกปิดอะไรบางอย่างจากทั้ง
ผู้ดูแลสถานที่และคนร้าย..."   วารินทร์หันกลับมายังมารีน

"...ทั้งเรื่องนี้  และความปกติอื่นๆ ที่ผมสังเกตเห็นตลอด
เวลาที่ผมอยู่ที่นี่    นับตั้งแต่การที่พวกเราได้เข้ามาอยู่ที่นี่
พวกเราถูกดูแลอย่างดีจนน่าแปลกใจ   ดีเสียจนเราเป็น
แขกในระดับไหน   เพราะถ้าเราเป็นแขกในระดับสูงที่ควร
จะได้รับการดูแลขนาดนี้    เราก็น่าจะได้รู้จักกับทาง
สหพันธ์ผู้ดูแลสถานที่  และบางทีอาจจะได้รู้จักกับคนทั่วไป
มากกว่านี้   รึอาจจะไปปรากฏตัวในระบบสื่อสารแล้วก็ได้..."

"...นอกจากนี้   พวกเราดูเหมือนจะถูกคุมตัวอย่างกลายๆ
ทุกคนมีคนคอยช่วยเหลือประจำ     จริงอยู่  อาจจะมองได้
ว่าเป็นความช่วยเหลือ   แต่ถ้ามองว่าเป็นการจับตาดูพวกเรา
ก็คงไม่แตกต่างกัน   และที่สำคัญ   พวกเราไม่ได้รับอนุญาต
ให้ออกไปนอกโดม  ทั้งๆ ที่เทคโนโลยีขนาดนี้  น่าที่จะมีชุด
ป้องกันสภาพแวดล้อมข้างนอกได้..."

"...เรื่องต่อไปก็คือ      เรื่องของคนร้ายที่จะพยายามฆ่าผม
ผมเข้าใจว่า  ดาวดวงนี้มีเทคโนโลยีเพียงพอที่จะเลียนแบบ
รูปร่างใครก็ได้    แต่ที่ผมอยากรู้ก็คือ   ถ้าเขามีความสามารถ
เพียงพอที่จะทำอย่างนั้น    ทำไมผู้ร้ายคนนั้นถึงต้องเลียนแบบ
ขาของวัว  รึบางทีเป็นเรื่องที่จำเป็นที่ต้องทำอย่างนั้น  รึไม่ก็
อาจเป็นเรื่องที่เลี่ยงไม่ได้..."

"...แล้วยังเรื่องการยกมือทำความเคารพของเจ้าหน้าที่   เรื่อง
ที่คุณอลิสารู้นิสัยและอะไรหลายๆ อย่างของผม  ผมรู้สึกว่าเรา
เข้ากันได้ดีจนเร็วเกินไป    จนกระทั่งเรื่องอื่นๆ อีกมากมายที่
เต็มอยู่ในหัวผม..."

วารินทร์นั่งลงที่เก้าอี้ข้างๆ เตียง  เขารู้สึกถึงความหนานุ่มของวัสดุ
ที่รองรับตัวเขา

"...ผมเชื่อว่าผมคงไม่ได้รับคำตอบใดๆ จากผู้ดูแลสถานที่แน่ๆ..."
วารินทร์หยุดไปเล็กน้อย  แล้วพูดต่อ

"...ผมจะลองไปถามคนร้ายดู..."
"...คุณจะไปกับผมมั้ย  มารีน..."

มารีนลุกขึ้นจากเตียง
"...มารีนคงไปกับวารินทร์ไม่ได้หรอกค่ะ   บางทีอาจจะทำให้พวก
เจ้าหน้าที่หน้าห้องขังผิดสังเกตได้   ...คุณเองปลอมตัวเป็นผู้ดู
แลสถานที่ได้สบาย  แต่มารีนจะปลอมเป็นใคร..."

"...จริงสิ  ผมลืมจุดนั้นไป..."  วารินทร์ลุกขึ้นจากเก้าอี้   วารินทร์
บรรจงจูบมารีนเบาๆ แล้วกล่าวขึ้น

"...เผื่อบางทีเราจะได้รู้จุดยืนของพวกเราทุกคนจริงๆ ว่า   ใน
ขณะนี้พวกเรามีความสำคัญอย่างไรต่อพวกเขากันแน่..."

...วารินทร์เดินออกจากห้อง   จุดมุ่งหมายของเขาคือแผนกสอบสวน
และคุมขัง...

...คำตอบนั้นจะเป็นอย่างไรกันนะ...

===========================================
(จบบทที่หก)