>>>ในเสี้ยวคำนึง<<< "วัฏจักรแห่งนิรันดร์" บทที่สอง

...เสียงประกาศจากกัปตัน  ดังขึ้นภายในเคบิน...
"...ลูกเรือทุกคนเตรียมพร้อมเข้าสู่ระบบการย่นระยะทาง
โปรดรายงานตัวที่ห้องบังคับการ..."

วารินทร์เดินออกจากห้องพักในชุดนักบินอวกาศ    แต่แล้วก็หยุดยืนที่
หน้าเคบิน   หันหลังกลับมายังมารีน ที่กำลังใส่ชุดนักบินอวกาศอยู่

"...มารีนครับ  ผมเพิ่งนึกคำถามที่อยากถามเมื่อสักครู่ขึ้นได้..."
มารีนเงยหน้าขึ้น  หลังจากที่เปิดสวิตช์ของชุดนักบินอวกาศ  เพื่อให้
ระบบต่างๆ ทำงาน

"...ทำไมเราถึงต้องโคจรรอบโลกก่อน   ทำไมเราถึงไม่ตรงไปยัง
ดาวเอ็กซ์-1999 เสียตั้งแต่แรกล่ะครับ..."

"...อ๋อ   เรื่องนี้เองรึคะ..."  มารีนเดินเข้ามาหาวารินทร์ที่ประตูเคบิน

"...จริงๆ แล้วเราสามารถเข้าสู่ระบบย่นระยะทางได้เลยไม่น่าจะมีปัญ
หาแต่อย่างใด   แต่ที่เราต้องวนรอบโลกหลายรอบนี้  จริงๆ แล้วเป็น
คำสั่งของมารีนเอง..."  มารีนมองตาวารินทร์  ลดเสียงลงเมื่อพูดประ
โยคถัดไป

"...แต่สิ่งที่มารีนยังไม่แน่ใจอีกอย่างของระบบยานลำนี้ที่มารีนและ
ทีมงานได้ออกแบบก็คือ..."

"...เรื่องระบบย่นระยะทางนี่แหละค่ะ  มารีนเคยทดสอบการเคลื่อนย้าย
คนเพียงคราวละคนเดียวเท่านั้น   เพียงแค่เท่านั้น   เราต้องใช้พลังงาน
อย่างมาก   ทั้งพลังงานไฟฟ้า และพลังงานประมวลผลของคอมพิวเตอร์..."

"...ดังนั้น   เราจึงต้องรอให้ยานอวกาศ  สะสมพลังงานไฟฟ้าให้พอเพียง
อีกครั้ง   ก่อนที่เราจะเริ่มทำการร่นระยะทาง    และต้องรอให้คอมพิวเตอร์
ประมวลหาข้อมูลทั้งหมดที่เราต้องใช้ให้เสร็จก่อน..."

"...นอกจากนี้   การที่เราโคจรในวงโคจรส่งถ่าย    จะทำให้เราสามารถปรับ
ยานให้เข้าสู่ตำแหน่งทิศทางไปยังดาวเคราะห์เอ็กซ์-1999 ได้  โดยการหัน
หัวยานให้ตรงเสียก่อนที่จะเดินทางไปยังดาวเคราะห์เอ็กซ์-1999 จะทำให้
เราลดเวลาในการคำนวณลงได้ในระดับหนึ่ง..."

วารินทร์ดูเหมือนจะเข้าใจอะไรได้ชัดเจนขึ้น  แต่ก็ดูเหมือนว่าคำถามใหม่
ได้เข้ามาเพิ่มเติมอีก

"...อืออม  ผมเข้าใจล่ะ   แต่ก็ทำให้ผมสงสัยอะไรมากขึ้นเหมือนกัน..."

"...ในกรณีที่เราเข้าระบบย่นระยะทางผิดตำแหน่งล่ะ  จะเกิดอะไรขึ้น..."

สายตาของมารีน   มองไปยังสายตาค้นหาคำตอบของวารินทร์

"...ในกรณีนั้น   เราก็จะไปปรากฏอยู่ในตำแหน่งใหม่ที่ผิดทิศทางไป ใน
ระยะขจัด จากตำแหน่งใหม่ที่เราไปปรากฏ  และตำแหน่งเก่าที่เราตั้งใจไว้
ซึ่งถ้าเราไปปรากฏอยู่ห่างจากจุดที่เราต้องการไม่มาก   เราก็เพียงแต่
ใช้ระบบขับเคลื่อนปกติของยานได้  แต่ถ้าห่างเกินไป   เราก็จะต้องทำการ
คำนวณเพื่อเข้าสู่การย่นระยะทางใหม่อีกครั้ง..."  มารีนหยุดไปครู่หนึ่ง
ก่อนที่จะพูดขึ้น

"...แต่ก็มีโอกาสเสี่ยงเหมือนกันในกรณีที่ผิดพลาด   อย่างเช่นหากเรา
ไปปรากฏอยู่ตรงหน้าหรือภายในดาวเคราะห์  หรือดาวฤกษ์   การเดินทาง
ก็จะถึงจุดจบทันที..."

"...แต่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ..." มารีนยิ้มขึ้นเล็กน้อย
"...โอกาสที่เราจะคำนวณและเข้าสู่วงโคจรผิด  มีอยู่น้อยมาก  เพราะระบบ
การเข้าสู่ตำแหน่งเตรียมร่นระยะทางจะควบคุมโดยคอมพิวเตอร์   ทุกอย่าง
จะเป็นไปโดยอัตโนมัติ    สิ่งที่ผิดพลาดเกิดขึ้นจะถูกแก้ไข  และปรับจนกระทั่ง
ได้มุมที่ถูกต้องจริงๆ  แล้วเราจึงจะเข้าสู่ระบบย่นระยะทาง  หากแก้ไม่ได้
ก็จะเข้าสู่วงโคจรส่งถ่ายสำรอง   เพื่อหาจุดที่จะเข้าไปอีกครั้งหนึ่งในการ
วนครั้งถัดไป   ซึ่งก็จะใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีเท่านั้น..."

"...ถ้าเกิดผิดพลาดอีก   ยานเกิดไปปรากฏอยู่ในตำแหน่งอื่น..."

"...วารินทร์ก็คงทราบดีว่า   ความหนาแน่นของจักรวาลมีเท่าใด  โอกาส
ที่เราจะไปอยู่ในตำแหน่งอันตรายนั้น   มีน้อยกว่าโอกาสที่ดาวหางดวงหนึ่ง
จะวิ่งเข้าชนโลกเสียอีก..."

"...ไปเถอะค่ะ   ทุกคนคงพร้อมกันแล้ว..."

มารีนและวารินทร์เดินไปด้วยกันยังห้องบังคับการ    ประตูเคบินข้างๆ
เปิดออกเต็มที่   เผยให้เห็นร่างของลูกเรือคนหนึ่งเดินตามออกมาอย่าง
เงียบๆ  ที่แขนเสื้อมีตราของกองทุนควากซ์ฟันด์ติดอยู่....

=====================================

ทุกคนกลับมายังที่นั่ง    หมวกอวกาศถูกสวมเข้ากับตัวอีกครั้งหนึ่ง...

"...ปิดระบบแรงโน้มถ่วงเทียม..."
"...ระบบแรงโน้มถ่วงเทียมหยุดทำงาน..."
"...ระบบพลังงาน  99.8 เปอร์เซนต์..."
"...เปิดระบบนำร่องอัตโนมัติ..."
"...ระบบนำร่องอัตโนมัติทำงาน  เข้าสู่ระบบนักบินอัตโนมัติ..."

ฉากด้านหน้าของยานปิดเข้าหากัน    แผงด้านหลังของฉาก  กลายเป็น
จอภาพขนาดใหญ่    ข้อมูลต่างๆ แสดงอยู่อย่างซับซ้อน   ตรงกลาง
ของฉากเป็นรูปแสดงตำแหน่งของโลก  ยาน  วงโคจรของยาน และ
ดาวเป้าหมาย

"...ยานกำลังเข้าสู่ตำแหน่งเส้นทางหลัก..."
เสียงสังเคราะห์จากระบบคอมพิวเตอร์ดังขึ้น    เป็นเสียงผู้หญิงที่มี
ความไพเราะอย่างที่สุด   ...มารีนช่างเลือกโทนเสียง และจังหวะของเสียง
ที่ถูกสังเคราะห์มาได้อย่างถูกใจวารินทร์จริงๆ...  ...วารินทร์ยังนึกไปถึงเวลา
ที่เขาเดินในห้างสรรพสินค้า  และมีเสียงประกาศของประชาสัมพันธ์ในเรื่อง
ต่างๆ   บางทีถ้าหากพวกเจ้าหล่อนมาได้ยินเสียงสังเคราะห์นี้   อาจจะนึกน้อยใจ
จนลาออกจากหน้าที่ทั้งหมดก็ได้...

จอภาพแสดงเครื่องหมายจุดกระพริบบนวงโคจรส่งถ่าย   อีกจุดหนึ่งซึ่ง
แสดงถึงตำแหน่งของยาน  กำลังเคลื่อนเข้าหาจุดกระพริบนั้น

"...เปลี่ยนวงโคจร..."

ทรัสเตอร์ถูกจุด  ไอของอิออนทำหน้าที่ผลักยานให้เข้าไปสู่ตำแหน่งโคจร
ระหว่างดาว   วารินทร์รู้สึกได้ถึงแรงเหวี่ยงที่เกิดขึ้นเล็กน้อยบนยาน

"...เข้าสู่วงโคจรใหม่ ...เรียบร้อย..."

ยานเกิดแรงเหวี่ยงขึ้นเบาๆ อีกครั้ง   จุดสีเขียว  ซึ่งแสดงตำแหน่งของ
ยาน  ตอนนี้เลื่อนไปยังเส้นตรงที่ลากไปยังตำแหน่งของดาวปลายทาง

"...เตรียมพร้อมเข้าสู่การร่นระยะทาง..."

"...สิบ...  ...เก้า..."

...เสียงหนึ่งดังขึ้นแทรกภายในระบบสื่อสาร  ทุกคนได้ยินทั่วกัน...

"...โอ้ย   ผมเจ็บหน้าอก..."

"...รายงานชื่อของท่านด้วย..."  เสียงกับตันประกาศขึ้นในระบบ
รองกัปตันเปิดระบบฉุกเฉิน

"...ระบบฉุกเฉินทำงาน   การร่นระยะทางยกเลิก   เข้าสู่ระบบนำร่องปกติ..."
"...ระบบนำร่องปกติ..."

"...โอ้ย  ช่วยด้วย..."
"...โปรดระบุชื่อของท่าน..."  กัปตันยังคงประกาศย้ำ
"...โอ้ย  ช่วยผมด้วย  ผมหายใจไม่ออก..."

"...เปิดระบบแรงโน้มถ่วงเทียม..."
"...แพทย์ประจำยาน  เหตุการณ์ฉุกเฉินบี  ผู้ป่วยไม่สามารถขานชื่อได้..."

มีเสียงคลิ๊กเบาๆ   วารินทร์พยายามมองไปยังด้านหลัง  แต่ทำได้ลำบาก
เพราะตอนนี้เขาอยู่ในชุดนักบินอวกาศ   และตัวของเขาเองถูกล็อคติดกับ
ที่นั่ง    จากขอบกระจกของหมวกนักบิน   วารินทร์มองเห็นแพทย์ประจำยาน
กำลังเดินเข้าหาลูกเรือคนหนึ่ง  ซึ่งกำลังบินตัวไปมา  มือทั้งสองของเขา
ปัดป้องอยู่ตรงบริเวณด้านหน้าของชุดอวกาศ     แพทย์ประจำยานปลด
ล็อกของลูกเรือคนนั้นให้หลุดจากที่นั่ง    ลูกเรืออีกคนหนึ่งที่นั่งอยู่ข้างๆ
กดปุ่มปลดล็อก  และเข้าไปช่วยพยุงลูกเรือคนที่กำลังบิดตัวนั้น   ลากเข้าไป
ยังห้องถัดไปของยาน

"...ระบบนำร่องอัตโนมัติโปรแกรมสองทำงาน   ทิศทางมุ่งหน้า  ความเร็ว
จุดสามแอลดีต่อวินาที..."

กับตันลุกขึ้น   ปลดหมวกออกวางไว้บนที่นั่ง   และเดินเข้าไปยัง
ห้องถัดไป

วารินทร์   มารีน  รวมทั้งคนอื่นๆ   ก็ทำเช่นเดียวกัน...

===============================================

ที่ห้องประชุม    ชายเจ้าของเสียงร้องขอความช่วยเหลือ   กำลังนอนอยู่
บนโต๊ะประชุม    ที่ตอนนี้ปรับเปลี่ยนเป็นโต๊ะแพทย์    แพทย์ประจำยาน
กำลังให้ยาฉีดแก่ชายผู้ป่วยนั้น   เศษของชุดอวกาศที่ถูกตัดออกเป็นชิ้นๆ
หล่นอยู่ที่พื้น
 
แพทย์ประจำยานหันมาทางวารินทร์และกับตันของยาน  ซึ่งยืนอยู่ติดกัน
พูดขึ้นทั้งๆ  ที่ยังสวมหมวกนักบินอวกาศ  เสียงของแพทย์ดังขึ้นจาก
ลำโพงภายในห้องประชุม

"...เป็นอาการของโรคหัวใจ   ขณะนี้ปลอดภัยแล้ว..."
 
"...แต่เพื่อความปลอดภัย  ผมขออนุญาตให้คนไข้อยู่ในห้องนี้ไปก่อน
ระยะหนึ่งกับผม  เพื่อความสะดวกในการดูแล..."

"...คุณหมอจัดการได้ตามสะดวก   ผมขอเพียงแต่เวลาเราเข้าสู่ระบบ
ร่นระยะทาง   ขอให้คนไข้และคุณหมอ  นั่งลงและล็อคกับที่นั่งด้วย..."

กัปตันสั่งการเสร็จ      ก้มลงหยิบเศษชุดอวกาศขึ้นมา    ตรงโคน
แขนเสื้อของเศษชุดนั้น  มีตราของกองทุนควากซ์ฟันต์ติดอยู่    กัปตัน
มองดูตรานั้นเพียงอึดใจ   ก่อนเปิดตู้บนผนัง  และนำเศษของชุดนั้นเก็บไว้

"...ชุดอวกาศเสียหายหนึ่งชุด   แต่ไม่เป็นไร  เรายังมีสำรอง   ขอให้
คุณหมอช่วยจัดชุดสำรองให้คนไข้ด้วยก็แล้วกัน   เราจะเข้าสู่ระบบ
ร่นระยะทางใหม่ทันทีที่คุณหมอรายงานว่าพร้อม..."

วารินทร์มองมายังมารีน     ดูเหมือนกับมารีนจะทราบความคิดของวารินทร์
จึงเอ่ยขึ้น

"...ตำแหน่งที่เราเคลื่อนไปในช่วงเวลานี้  จะถูกนำไปหักลบกับตำแหน่งที่
เราได้คาดการณ์ไว้เมื่อเราผ่านระบบย่นระยะทางแล้ว   นั่นคือจากจุด
ปลายทางของการย่นระยะทาง  จะถูกเลื่อนไปเป็นระยะทางเท่ากับที่เรา
ใช้ไปในเวลานี้  ดังนั้นเราจะใช้ค่าการคำนวณค่าเดิม    ไม่ต้องมีอะไรที่น่า
เป็นห่วงหรอกค่ะวารินทร์..."

วารินทร์พยักหน้า    เขามองไปรอบๆ  แต่ไม่เห็นลูกเรืออีกคนหนึ่งของ
กองทุนควอนตัมฟันด์ในห้องประชุม....

=============================================

วารินทร์และลูกเรือคนอื่นๆ เดินกลับมายังห้องบังคับการ   ปล่อยให้
แพทย์ประจำยานและผู้ป่วยอยู่ในห้องประชุม

ที่ห้องบังคับการ   วารินทร์เห็นลูกเรือคนหนึ่งนั่งอยู่บนที่นั่ง  ...ลูกเรือ
อีกคนหนึ่งของกองทุนควอนตัมฟันด์นั่นเอง...

"...ทุกอย่างเรียบร้อยแล้วครับ  ไม่ต้องเป็นห่วง..." กับตันเดินไปหา
และพูดขึ้น

"...ดิฉัน...ดิฉัน..."  ลูกเรือคนนั้นมองขึ้นมายังกับตัน   วารินทร์สามารถ
มองเห็นน้ำตาที่กำลังอาบอยู่บนแก้มของหล่อน

"...ดิฉันไม่ได้รายงานเรื่องนี้ให้ทุกคนทราบก่อนว่า   เขาเคยมีอาการ
ของโรคหัวใจมาก่อน  ดิฉันกลัวว่าเขาจะไม่ได้มากับดิฉันด้วย..."

กับตันหยุดไปครู่หนึ่ง  ...นับเป็นเรื่องคอขาดบาดตายทีเดียว  กับ
การละเลยเช่นนี้   วารินทร์ได้แต่คิด...

"...เอาล่ะ   เรื่องมันผ่านมาจนถึงขั้นนี้แล้ว    เราทุกคนก็ไม่อาจที่จะ
ส่งเขากลับไปโลกได้ในเวลานี้    ในขณะเดียวกัน    แพทย์ประจำยาน
ก็สามารถดูแลได้อย่างเต็มที่อยู่แล้ว     ผมหวังว่าคุณและเขาจะไม่มี
เรื่องอื่นใดปิดบังอีกนะครับ..."   เสียงของกับตันราบเรียบ

"...ไม่มีแล้วค่ะ   มีเพียงเรื่องนี้ของเขาเท่านั้นจริงๆ..."

"...ทุกคนเข้าประจำที่  เราจะเข้าสู่ระบบย่นระยะทางอีกครั้ง..."

วารินทร์นั่งลง  ล็อคตัวติดกับที่นั่ง  สวมหมวกเรียบร้อย

"...ทุกคนเข้าประจำที่    ระบบร่นระยะทางเตรียมพร้อม..."

"...แพทย์ประจำยาน  รายงานเมื่อพร้อม..."

"...ผู้ป่วยเรียบร้อย   แพทย์เรียบร้อย..."

"...ปลดระบบแรงโน้มถ่วงเทียม.."
"...เปิดระบบนำร่องอัตโนมัติ   คำนวณระยะทางปลายทางที่ลดไป..."
"...ระบบนำร่องอัตโนมัติทำงาน  เข้าสู่ระบบนักบินอัตโนมัติ   ระยะ
ทางปลายทางลดไปสองร้อยเจ็ดสิบแอลดี..."

เสียงสังเคราะห์ดังขึ้นอีกครั้ง
"...เตรียมเข้าสู่ระบบร่นระยะทาง..."

"...สิบ...เก้า...แปด...เจ็ด..."

วารินทร์มองตรงไปข้างหน้า   ...เอาล่ะ   คราวนี้จะได้รู้กันเสียทีแล้ว
ว่า   การเคลื่อนที่ในความเร็วกว่าแสงนั้นเป็นอย่างไร...

"...หก...ห้า..."

...ความคิดของวารินทร์สะสมขึ้นในสมอง  ....ในสภาวะอย่างนั้น   รูปร่าง
จะยังคงมีอยู่รึไม่   ความคิดจะเป็นอย่างไรนะ   หรือไม่อาจจะคิดอะไรได้เลย...

"...สี่...สาม..."

...มารีนจะเป็นอย่างไรนะ    มารีนจะคิดอย่างไร   ...มารีนจะรู้ไหมว่าเขา
รักมารีนแค่ไหน...

"...สอง...หนึ่ง..."

...แล้วถ้าเขาและมารีนไม่ได้กลับมาสู่โลกแห่งความเป็นจริงอีกครั้ง   เขา
และมารีนจะไปสู่หนไหนภพไหนกันแน่นะ...

เสียงหวีดหวิวดังขึ้นรอบๆ ตัว  เพียงพริบตา  เขามองเห็นและรู้สึกว่า
เก้าอี้ทางด้านหน้ากำลังโถมทับเข้ามาสู่ตัวเขา    แผงควบคุมที่อยู่บนส่วนหน้า
ของยานกำลังวิ่งเข้าหาตัวเขาด้วยความเร็วอันสุดจะประมาณมิได้   แต่มันก็
เป็นเพียงการมองเห็น  และเป็นเพียงความรู้สึกเท่านั้น    ...เพราะเขาไม่ได้
รู้สึกเจ็บปวดอันใดเลยแม้แต่น้อย...

...เขามองเห็นดาวมากมายตรงหน้า    หมู่ดาวดูแปลกออกไปจากที่เขาได้
ใช้เวลาศึกษามาทั้งชีวิต    ดาวมากมายกำลังเพิ่มทวีจำนวนมากขึ้น   แสง
ดาวหลากหลายมารวมกันเป็นเส้นสายที่วิ่งเข้าหาตัวเขา   เส้นสายต่างๆ
รวมกันกลายเป็นความสว่าง   ความสว่างที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน...

...เขารู้สึกอบอุ่น   รู้สึกเป็นสุข   รู้สึกเสียใจ   รู้สึกหวาดกลัว   รู้สึก
เหน็บหนาว...  ความรู้สึกถาโถมเข้ามาในห้วงความคิด    หมอกควันแห่ง
ความรู้สึกวิ่งเข้าหาตัวเขาที่ตอนนี้กำลังเล็กลงเพียงเสี้ยวธุลี    เขาพยายาม
จะมองมือตนเอง  แต่ก็ไม่เห็น    ร่างของเขากลายเป็นเพียงส่วนประกอบ
หนึ่งของหมอกควันนั้น     ...ความรู้สึกเป็นห่วงถึงมารีนเข้ามาหาเต็มจิตใจ...

...ความรู้สึกอบอุ่นอันใหม่แผ่ซ่านเข้ามา   เขารู้สึกเหมือนกับมีมารีนมาอยู่ใกล้
เขาพยายามจะมองหา  แต่ก็เห็นเพียงแต่ภาพมากมายกำลังพุ่งผ่านเข้ามา
ในความรู้สึกและความคิดที่ตอนนี้รวมกันจนเขาไม่อาจจะแยกแยะออก...
...ราวกับความเป็นจริง  และความฝันกำลังรวมเข้าหากันและกันเป็นหนึ่งเดียว...

...เหมือนเขากำลังฝัน   เขาฝันเห็นตัวเขาเอง   กับมารีน   กำลังวิ่งไล่กัน
อย่างสนุกสนานบนเนินหญ้าสีเขียวขจี   ผมยาวของมารีนพริ้วไปตามลม
ผีเสื้อสีสดสวยสองสามตัวกำลังบินวนเวียนไปมารอบๆ มารีน    และมารีน
ก็หยอกล้อกับผีเสื้อเหล่านั้นอย่างมีความสุข...

...เขาตรงเข้าไปหามารีน   อุ้มตัวเธอและหมุนตัวไปรอบๆ   ใบหน้าของ
เธอแย้มยิ้ม   เธอกำลังพูดข้อความที่เพราะพริ้งราวกับเสียงระฆังเงิน

"...ฉันรักคุณที่สุดเลยค่ะ  วารินทร์..."

"...เราจะอยู่ด้วยกันไปจนนิจนิรันดร์เลยใช่มั้ยคะ..."

"...มารีนจะไม่มีวันเบื่อวารินทร์เลย   วารินทร์ต้องไม่มีวันเบื่อมารีนนะคะ..."

...เขาบรรจงวางมารีนลงบนพื้นหญ้าอันอ่อนนุ่ม   แสงแดดสาดส่องใบหน้า
ของมารีน   ใบหน้านั้นสว่างราวกับมารีนคือนางฟ้าสาวสวย   ที่ถูกประทานมา
ให้แก่วารินทร์โดยเฉพาะ...

...เขาก้มลงจูบมารีน   ความรู้สึกดื่มด่ำแห่งความรักแผ่ซ่านไปทั่วทุกอณูของ
ความคิดและความรู้สึก   เขารู้สึกได้ถึงความอบอุ่น   รู้สึกได้ถึงความครบครัน
ของธรรมชาติ     ความสมบูรณ์ของการมีชายและหญิง...

...เขารู้สึกถึงความอบอุ่นของแม่...

=================================================

เสียงโครมครามดังเข้ามาเต็มสองหูของวารินทร์...

เขาสะดุ้ง  พยายามจะลุกขึ้น   แล้วก็จำได้ว่า  ตัวของเขาถูกล็อกติดอยู่
กับที่นั่งในยานอวกาศ    เสียงโครมครามยังคงดังรอบๆ ตัวเขาอยู่ต่อ
ไปไม่ขาดระยะ    เขารู้สึกถึงแรงเหวี่ยงไปมารอบๆ ตัว ...

"...เกิดอะไรขึ้น เกิดอะไรขึ้น..."  เขาตะโกนออกไปอย่างลืมตัว

เสียงสังเคราะห์ประกาศดังภายในระบบ   เป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่า
เสียงสังเคราะห์นี้ดูจะไม่เหมาะสมเลยกับข้อความที่กำลังประกาศนั้น
"...สถานการณ์ฉุกเฉิน  สถานการณ์ฉุกเฉิน..."

"...ตรวจพบเทหวัตถุจำนวนมาก   กำลังวิ่งเข้าหายานด้วยความเร็วสูง..."

"...ลูกเรือทุกคน  ตรวจชุดอวกาศของตนให้เรียบร้อยอีกครั้ง   สภาวะ
เสี่ยงต่อการสูญเสียระบบบรรยากาศภายในยาน..."

"...ขอความเห็นผู้เชี่ยวชาญ..."  เสียงกัปตันดังขึ้นท่ามกลางเสียง
ที่ดังขึ้นรายรอบ

"...สภาพในขณะนี้นับเป็นเรื่องสุดวิสัยจริงๆ   โอกาสที่เราจะออกจาก
ระบบย่นระยะทางแล้วเข้ามาสู่กลุ่มอุกกาบาตนั้นเป็นเรื่องที่แทบจะ
เป็นไปไม่ได้   หรือจะว่าไปแล้ว   ไม่มีทางเป็นไปได้เลย  จะเป็นคำที่
ถูกต้องกว่า..."  เสียงมารีนดังขึ้นในระบบสื่อสาร

"...ขอความเห็นเพื่อการปฏิบัติ..."

"...เราไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้   เพิ่มแรงของสนามพลังไฟฟ้าแม่เหล็ก
ให้สูงที่สุด   สภาพอย่างนี้สภาวะบรรยากาศเทียมรอบยานไม่เพียงพอต่อการ
รับมือกับอุกกาบาตขนาดนี้ได้   ดังนั้น  คงสภาพความดันบรรยากาศ
ไว้อย่างเดิม     ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องเพิ่มปริมาณความหนาแน่น
ของบรรยากาศเทียม"

"...รับทราบ..."
"...เพิ่มแรงสนามพลังแม่เหล็กไฟฟ้าหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์..."
"...แรงสนามพลังแม่เหล็กไฟฟ้าหนึ่งร้อยเปอร์เซนต์..."

...ตอนนี้   วารินทร์อยากจะกลับไปมีความฝันอย่างเมื่อครู่นี้อีกครั้ง
เขาอยากจะกลับไปอยู่ในอ้อมกอดของมารีน   ถ้าเขาต้องตาย   ขอ
ให้ได้ตายในอ้อมกอดมารีนน่าจะเป็นความสุขที่สุด...

...แล้วความฝันของมารีนล่ะ    ความฝันที่จะได้พบกับดาวเคราะห์
อีกดวงหนึ่ง   ได้เห็นทิวทัศน์ที่สวยงาม    เห็นต้นไม้  เห็นสรรพสัตว์
 เห็นทุกสิ่งที่แปลกออกไป   ...ความฝันที่จะได้เห็นนางฟ้า  ...ความฝัน
ที่เขาและมารีนได้ร่วมกันทำให้เป็นความจริงขึ้นมา    ...แล้วยังความ
ฝันของการได้ศึกษาดาวเคราะห์ที่เขาค้นพบ   ด้วยมือของเขาเองอีกล่ะ...

...ดังนั้นเขาจะมาสิ้นหวังในเวลาอย่างนี้ไม่ได้    เขาและมารีนจะต้อง
ผ่านสิ่งนี้ไปให้ได้   ลูกเรือทุกคน  และยานลำนี้จะต้องผ่านกลุ่ม
อุกกาบาตนี้ไปให้ได้...

...ถ้าพระเจ้าแห่งอวกาศมีจริง   ขอให้ยานผ่านพ้นกลุ่มอุกกาบาตเหล่า
นี้ไปด้วยเทอญ...

(จบบทที่สอง)

 
 คลิกที่นี่ เพื่ออ่านบทต่อไป

กลับไปสู่เมนูหลัก
 
  1