Manuel Blanco Romasanta
Hai moitas historias de lobishomes, homes e mulleres,
pro a máis soada é a do chamado home-lobo de Allariz, Manuel
Blanco Romasanta; a quen chamaron primeiro o "home do unto", (por creerse
que lle sacaba o unto ás rapazas), natural de Santa Baia de Esgos,
preto de Ourense, e que vivéu en Rebordechao e Vilar de Barrio,
e vendedor ambulante en Castela. Acusado de varios himicidios, detivérono
en Castela e foi procesado polo xuzgado de Allariz, no ano 1852, dando
orixe a unha das causas máis célebres e sensacionás
de todo aquil século.
Manuel Blanco Romasanta, home plácido, falangueiro
e mañoso, servicial, devoto, gran viaxeiro por Hespaña e
Portugal, un pouco "amariquitado", non somentes confesóu todolos
seus crimes, sinon que guióu ó xuzgado nos recoñocimentos
feitos na serra de San Mamede, teatro dos seus feitos, en procura dos restos
das víctimas (que non se chegaron a atopar,
agás no caso de tres persoas, das que, maáis tarde, se soubo
que foran, con efecto, vítimas dos lobos). Disculpouse decindo
que il non facía aquelo pola súa vontade, senón forzado
por unha fada, xa que, por efecto dunha maldición ou por outra causa
descoñecida, volvíase lobo, e non tiña outro remedio
que facer o que fan os lobos. Facía trece anos que emprincipiara
a sentir un desexo de sangue que non podía resistir, e ós
seis meses, achándose no Val de Conso, na serra, atopóu dous
lobos e volveuse lobo il tamén. Aquiles lobos eran outros dous lobishomes,
que se chamaban un Antonio e outro don Jenaro, os dous valenciáns.
Coíles andivo cinco días, e despóis volveron coller
figura de cristiáns. Na súa compaña fixo tódalas
mortes, que foron as de Manuela García, a súa filla Petronila,
a súa irmá Benita e un fillo desta, Antonia Rúa e
a súa filla Peregrina e despóis a outra filla, María
e un sobriño da Manuela, todos de Rebordechao, en Vilar de Barrio,
e ademáis confesóu a dunha rapaza de As das Xarxes, unha
muller, perto de Chaguazoso, un rapaz entre Prado Albar e Chaguazoso, e
unha vella xunto de Fornelos, doce en total. Cando lle pegaba o mal, en
compaña dos outros dous, ispíanse de todo, botábanse
no chao e revolvíanse na terra, erguéndose xa en figura de
lobos, e entón acometían e esgazaban a quen fose, con dentes
e uñas, e comían o corpo da víctima sin deixar mais
que os ósos. Ás veces andaban de lobos oito ou quince días,
perdida a razón, mais non am emoria nin a coñecencia, e non
tiñan medo, porque sabían que nonos podían coller
nin feir, anque estiveron ás veces en monterías dadas en
Val de Conso. Cando estaban en figura de homes, volvíalles a razón
e choraban con moitísima pena polo que fixeran de lobos. Ó
Manuel acabóuselle a fada o día se San Pedro de 1852.
Os informes facultativos dano como home normal,
de bon xuicio, non penetración, tacto e talento naturás superiores
á súa condición, sendo polo tanto, responsable. Condeado
a morte o 6 de abril de 1853, e pendendo a causa de sentencia en segunda
instancia, intervíu o profesor Philips, un hipnotista que explicaba
en Arxel "electro-bioloxía", o cual sostivo que se trataba dun irresponsable,
pois il podía, apricando os seus métodos, transformar a un
home en lobo furioso, é dicir, presentando os apetitos e inclinacións
desta fera. Manuel Blanco Romasanta, defendido na Audiencia polo escritor
Rúa Figueroa, non chegóu a ir ó garrote (foi
indultado por Isabel II), pro morréu logo (na
cadea), sin que en realidade se esclarecese si era un tolo ou un
simulador.
"Etnografía. Cultura espiritual"
- Vicente Risco
Na crenza popular ficou, sen
emgargo, a lenda segundo a cal o suposto lobishome, era, efectivamente,
o asasino de vítimas inocentes, ás que daba morte para apoderarse
dos seus untos, substancia que adquiría prezos moi elevados por
ser axente infalíbel de curacións.
Nas feiras do país
circularon, mesmamente, cantares de cego que relataban a súa historia,
nos que se lle designaba co nome de Manuel Lobo, se salientaba o seu interese
polos untos, e mesmo se chegaba a dar por certo que o axustizaran na vila
de Celanova o día 4 de agosto de 1853.
Páxina anterior
Escribeme!...