Páxina
Principal-¡Pois vaite á festa, e como vas atrás das mozas, así permita Deus que andes atrás das loba!
¡Nunca tal dixera!
Unha noite o rapaz acordou na cama; sentíase desacougado,
non tiña parada, e rematou póndose os calzóns e saindo
á eira. Como unha forza estraña, empurrábao cara ó
monte e botouse a camiñar pola encosta arriba. Chegou a un
lameiro e emborcallouse na herba humedecida polo orballo da noite. ¿Por
que facía aquelo? Non o sabía. Mais, aconteceu que cando
tentou de se erguer, non puido; estaba a catro pés, e a catro pés
botou a correr cara ó cumeiro do monte, oubeando coma un lobo, e
atrás das lobas andou coma can adoecido.
Na aldea falouse moito da desaparición do mozo.
Falouse tamén dun lobo arnal que xa tiña esgolado moitos
años e deixara mortos algúns carneiros.
O pai do rapaz desaparecido comezou a cismar no caso;
lembrouse da súa maldición e estarreceuse. ¿Aquel
lobo sería o seu fillo?
Entón foi ver unha velliña moi vella que
disque era meiga e contoulle a cousa.
-¡Ai, home -díxolle a vella a maldición
do pai e o máis malo que poida haber para un fillo! Un pai non debe
amaldizoar o seu mesmo sangue. Mais, se el é, hai che un remedio
para voltalo á vida dos humanos Non é cousa doada, pois pódeselle
causar a morte, ou el mesmo pódete matar a ti, porque como fera
que é perdeu todo o senso dos homes.
-¿E que hei facer, daquela?
-Ve se podes facerlle sangue; rnais que non sexa cousa
de morte, nin sequera de aleixamento ou mancadura; porque se lle fixeres
moito mal, ese mal quedaríalle ó recobrar o seu ser.
Saíu caviloso o vello de casa da meiga, e moito
cavilou de volta para a súa casa en como había facen Mais,
inda que se vira en perigo de morte, mellor quería morrer que saber
o seu fillo perdido daquela maneira.
A noite seguinte decidiu ir en procura do lobo. Non quixo
levar a carabina porque era de moito perigo. Armouse nada máis dun
coitelo; mais portou consigo un rexelo, e atouno ó pé dunha
toxeira onde el se agachou entre unhas uces co coitelo na man.
A media noite viu como o rexelo se estarrecía alporizado
e asmou que o lobo se achegaba. Despois sentiu un lixeiro peto, coma dalgunha
cousa que tombaba, poida que o chouto do lobo para trabar no carneiro;
un espernexar do animal... Paseniñamente, caladiñamente,
achegouse...¡Alí estaba o lobo! Chantaba os dentes nas carnes
moles do rexelo sen se decatar da súa presencia.
Como temendo ferir de máis, espetoulle no lombo
a punta do coitelo que ceibou axiña no chan. O lobo revirouse arregañando
os dentes. O home botoulle os brazos ó pescozo chamándolle
¡fillo, fillo! e pedíndolle perdón, salaiando.
Daquela a pelella do lobo comezou a se abrir pola ferida,
e coma se for un folecho foise desprendendo do corpo. Unha sacudidela,
un envorcallarse entre as uces e toxos, e o rapaz ¡o seu fillo! que
recobraba o ser, esmaiolado, mais tal como el era antes de amaldizoado.
