En San Ciprián contan que unha criada que tiña que ir moi lonxe buscar auga, berrou un día dicindo que quen lle dera te-la fonte no eigido da casa. Entón apareceulle un señor de levita e bimba de sete pisos, cunha barba postiza, que se lle coñecían as cintas atadas por detrás das orellas, e díxolle que qué lle daría si lle puña a fonte no eigido, i ela respondeu que anque fora unha gota de sangue
    "Es lo que conviene talmente para el pacto" - respondeu o señor, e sacou papel e sacoulle sangue dun brazo, e co sangue escribiu o pauto no papel.
    Pro outro día tiña a fonte no eigido. Máis despois ela estaba repesa, porque sintía que sempre que ía coller auga, o sangue do brazo colaba e deitaba na iauga, e tanto que os amos llo coñeceron, e preguntando e preguntando, ela confesoulle, e iles dixeronlle que tiña que desface-lo pauto, e, pensando ela nesto un día onda fonte, volveu o señor, que era o demo e preguntoulle:
    - Custodia - quela chamábase Custodia - ¿Estás contenta?.
    E si ela dicía que estaba contenta, entón quedaba ligada ó pauto, de xeito que dixo que non, e díxolle por qué, que era porque lle colaba o sangue do brazo.
    Entón díxolle o demo: - "Custodia, miña amiga, dame un beso!
    Máis ela non llo quixo dar, e il dicíalle: "Amén, Amén!" Máis ela non dicía Amén, pq entón era que dicía que sí, i o demo dáballe un bico, i entón quedaba ligada.
    E, ó fin, o demo vendo que non podía darlle o bico, rompeu o papel i a moza quedou libre

    Niste caso foi o demo quen se presentou de por sí á rapaza. Mäis outras veces son homes os que o chaman. Pra elo empregan as evocacións que atopan en calquera dos grimorios satánecos que se venden en tóda-las librerías... Enantes o libro ó que daban máis tino era o famoso de San Ciprián (...) hai outros moitos, que lle fan competencia, cáseque todos son edicións falsificadas de vellos grimorios (...)