Vorigrecord

Vorige record poging.

Hieronder het verslag wat Lars heeft gemaakt na een dagje Belgie. Ik hoop dat jullie er veel plezier aan zullen beleven.
P.S. Ik heb het op deze manier in een textbox moeten verwerken anders past het verhaal niet op de pagina.

Terug



	Verslag bezoek aan Huizingen op zaterdag 8 maart 2003 Het is zaterdagavond, mooi weertje en een zacht ondergaande zon. Haastig snellen we na ons werk naar huis om maar zo snel als mogelijk te eten en te douchen ( ja, van werken ga je zweten), daarna sprinten we naar de auto. Ho ho, effe wachten! We moeten natuurlijk wel eerst de routeplanner uitprinten van internet, anders weten we nog niet hoe we er moeten komen. Vanuit Kronenberg rijden Frank S., Joep en Lars in de richting van Sevenum om daar Hans uit bad te schoppen. "Opschieten want we hebben om half negen afgesproken!" Uiteindelijk rijden we om half zeven weg uit Sevenum over de A67 naar Eindhoven. Na de rondweg Eindhoven roept Frank ineens keihard; "Snoepjes!!", "Wat nou snoepjes?" Dit bleek een nooduitroep van Frank omdat hij zonder wat te kauwen te hebben niet voldoende kon functioneren achter het stuur van de volkswagen van zijn vader. (We wilden eigenlijk met de golf van Frank zelf gaan, maar deze bleek onvoldoende draagkracht te hebben om twee man achterin te herbergen. Wanneer we dit wel zouden doen waren we wellicht op de eerste drempel blijven schommelen.) So far so good, we zijn op weg naar Huizingen. Na Eindhoven volgen we de bordjes Antwerpen, dit moest namelijk van de routeplanner. Ok, daar is de grens. Joep vraagt met een zekere serieuze blik; "Heeft iedereen zijn paspoort wel meegenomen?". We hebben er maar geen antwoord op gegeven. En ja hoor het gaat al veel te lang goed dus het wordt tijd voor de eerste hindernis. De snelwegen in België Ik weet niet of u wel eens over de snelwegen in België heeft gereden? Nee? Houden zo! Het begon allemaal in Antwerpen, een invoegende weg van links, daarna eentje van rechts en om het compleet te maken ook nog van beide kanten. "Frank! , We moeten rechts!", "Geloof ik", roept Lars ineens met een bezorgde blik werpend op de voorbij flitsende bewegwijzering. Met een manoeuvre van een ervaren coureur ontwijkt Frank een lichtgevend paaltje die in België zomaar op de snelwegen groeien. Met het zweet langzaam van het voorhoofd kabbelend rijden we Antwerpen uit, wie weet hoe dit gaat eindigen………………? En nu? Richting Brussel. Op de weg naar Brussel bijkomend van de spannende tocht door Antwerpen wordt ook Hans wakker Hij heeft van het hele gebeuren niks mee gekregen want deze jongen lag heerlijk te slapen. Jammer voor hem, hij mocht meteen als psychiater dienen voor Frank, Joep en Lars omdat deze drie helden toch even hun verhaal kwijt moesten. Terwijl Brussel nadert maken wij ons op voor een nieuwe race over de angstaanjagend snel naderende rondweg van Brussel. Volgens de routeplanner ligt Huizingen vlak onder Brussel, dat lijkt niet zo moeilijk. Het enige wat we hoefden te doen is het bordje R0 te volgen. En toen liet de routeplanner ons in de steek, want je moest eens weten hoeveel wegen R0 heten. Terwijl we met een verbijsterende blik het Franstalige Charlois binnenrijden besluiten we dat we fout zijn gereden. Stoppen maar!!! Joep en Lars vragen de weg. Met een snelheid van een getraind overvalteam sprinten Joep en Lars uit de auto. Gelukkig konden we onszelf nog net inhouden om te voorkomen dat we door een voorbij denderende vrachtauto werden geplet. "Hé, kijk! Een restaurant!", "Nee, we gaan nog niet eten Joep!" Met enige voorzichtigheid schreiden we het restaurant binnen. Op dat moment worden we aangekeken door ongeveer vijftig Belgen. U begrijpt wel dat we verlegen weer naar buiten zijn gelopen. En nu? Gelukkig zien we een informatie paal langs de weg staan. Wat dat ding op die plaats moet vragen we ons nog steeds af, gezien er geen wandelpad of parkeerplaats naast ligt. Met gevaar voor eigen leven sprinten we zigzaggend tussen de laagvliegende zakken friet door in de richting van de kaart. Helaas, het is een kaart van Charlois. Dan rijden we toch terug richting Brussel. Aangekomen bij de auto, waar Hans en Frank ongeduldig zitten te wachten, vertellen we dat we terug moeten. Nogmaals bestuderen we de routeplanner, Hé er wordt ook het plaatsje Bergen genoemd. Daar liggen er alleen al in Nederland zeven exemplaren van! We rijden terug naar Brussel. Kijk, voor Bergen moeten we linksaf! , Ja, en rechtsaf. Vervolgens blijkt dat het niet uit maakt welke kant we oprijden omdat bergen alle kanten op ligt. We zien een plaatsnaam op het bord wat redelijk overeenkomt met onze routeplanner. Ja, we zijn weer op de goede weg. Echt niet! Dan de snelweg maar weer af, bij een passerend huis besluiten we om aan te bellen. Maar wie gaat dat doen? Hans roept uit; "Lars, jij gaat dat doen, want jij bent het hoogst opgeleid". Lars probeert zichzelf nog te redden en zegt; "Ja, maar…."en wordt abrupt het zwijgen opgelegd door de andere drie; "Niks te ja maren, vragen! En snel!", "Ok! , Vooruit!". Ding, dong. (deurbel) Na enige tijd wordt er open gedaan en Lars vraagt de weg naar Beersel/Huizingen, nadat deze vriendelijke persoon nog even vijf minuten naar binnen is gewandeld kon hij ons vertellen dat we veel te ver naar het oosten zijn afgeweken. Vriendelijk wijst hij ons in de richting van Charlois. Daar komen we toch net vandaan? We zaten zojuist wel goed. Met enige overtuigingskracht neemt Lars de telefoon in handen en belt naar Hof ten Blote, het café waar we met Pierre hebben afgesproken. Pierre wijst ons door de telefoon de weg, we besluiten om hem nog even aan de lijn te houden en de route een paar keer te laten vertellen omdat we hem bijna niet verstonden. Dat komt omdat we op de basisschool nooit Vlaams hebben geleerd. Terwijl de snelweg plotseling ophoudt door het gebruik van een stopbord?! Roepen we alle vier in koor; "Help, waar zijn we? Er was ons iets gezegd over afslag twintig. Wij zoeken, vinden niks. Dat is op zich niet zo vreemd, want we rijden midden in een dorp. De dorpsstraat waar we in rijden gaat plotsklaps over in een snelweg, u begrijpt onze verbijsterende gezichten. Vanachter uit de auto klinkt een juichende roep, het was de oplettende Joep die als eerste het bord waarnam waar het plaatsje Huizingen op vermeld stond. We gingen aftellen, afslag 23, 22, 21, een hele tijd niets (we begonnen alweer te zweten) en ja hoor! Afslag 20! Bij het afrijden van de snelweg zien we dat we het viaduct over moeten voor Huizingen, gemeente Beersel. En nu opletten. We kijken links, we kijken rechts, geen Hof ten Blote. Het zou toch echt langs de snelweg moeten liggen, althans, dat heeft Pierre ons verteld. We besluiten om bij een benzinestation de weg te vragen. Een vriendelijk persoon vertelt ons dat we terug het viaduct over moeten en dat er aan onze rechter, nee, linkerhand een kasteeltje ligt. En daar zouden we moeten zijn. Dat lijkt ons niet zo moeilijk, wij, vier ridders, op zoek naar een kasteel. Aangekomen bij het kasteel werden we direct gedegradeerd tot staljongens, want daar moesten we NIET zijn. We gaan weer bellen met Hof ten Blote, Pierre vertelt ons dat we wéér terug over het viaduct moeten en dat het na twintig meter aan de rechterkant ligt. ????????? Zo gezegd, zo gedaan, we rijden (inmiddels drie kwartier te laat) wederom het viaduct over. Tegelijkertijd zien we Hof ten Blote en een gezamenlijk gejuich stijgt op vanuit de auto. Pierre Breed lachend komen we Hof ten Blote binnen. "Ja, hoor, hier zijn we dan". Maar wie is Pierre? We zien rechts een barretje met daarachter een dame en de uitbater. Aan de linkerzijde zien we een oudere man aan een tafeltje genieten van een pilsje, een stukje verderop zitten een gezelschap aan een tafeltje, eveneens genietend van een glas gerstenat en verder zien we niemand. Hmm? Aan de blik van de oudere man zien we dat hij Pierre is, we stellen ons voor, gaan zitten en bestellen een biertje. En voor Frank een cola. We vuren een aantal gerichte vragen op Pierre af en hij begint te vertellen over allerlei recordpogingen die ooit zijn gehouden bij Hof ten blote. Maar wij komen voor het dakzitten. Hij praat over de zit houdingen die je het best kunt aannemen, waar je het beste op kunt zitten. (Behalve op je billen kun je beste op een plank zitten, in ieder geval niet te zacht anders krijg je aambeien) gezondheidscontroles door een huisarts en over regels waar een record aan moet voldoen. We bestellen nog een rondje en gieten Pierre ook nog een pilsje in z`n giechel, want we willen meer horen. En we krijgen meer te horen! We gaan z`n verhaal even samenvatten: we krijgen het zwaar, we zijn ziek in onze kop dat we het gaan proberen, hij wenst ons veel succes, misschien komt Pierre ook langs, waarschuw een huisarts en doe op het dak wat je normaal ook doet wanneer je niet op het dak zit. Alles wat verder besproken is ga ik u nog even onthouden, want dat is organisatorisch nog niet mogelijk. Wat ik u wel kan vertellen is dat dit Hans en mij er niet van zal weerhouden om toch op dat dak te gaan zitten! En, we gaan hard aan onze conditie trainen. Rond elf uur besluiten we om weer op Sevenum aan te rijden, we bedanken Pierre, hij wenst ons nogmaals succes en we springen in de auto. De terugweg. Onze reis terug ging iets voorspoediger dan de heenreis. Brussel, Antwerpen, Eindhoven, Sevenum. In Antwerpen moeten nog één snelle manoeuvre naar rechts maken om onze weg vredig door te zetten. Als eerste valt Joep in slaap, Hans volgt zijn voorbeeld maar mist een zacht kussentje. Gelukkig heeft Joep een welgetrainde bierpens wat voor Hans dé uitnodiging is. Nadat Lars en Frank zijn uitgelachen om dit aanblik besluit Lars ook om een uiltje te knappen, schrikt nog een aantal keer wakker maar vertrouwt toch op de rijkunsten van Frank. Aangekomen bij afslag McDonalds zijn we plotseling allemaal klaarwakker. SH..T, de Mac is dicht! Nog even een rondrit Middenpeelweg en we zijn weer veilig in ons dorpje. Het is half één, het kan dus wel in anderhalf uur. Moraal: vertrouw geen routeplanner van internet en neem een cursus rijden in België. Lars de dakzitter