"...เอ้า  คุณวารินทร์   เชิญนั่งครับ เชิญนั่งครับ..."

ผู้ดูแลลุกขึ้นจากที่นั่ง   ผายมือไปยังหัวโต๊ะอีกด้านหนึ่งที่ยังว่างอยู่
เชื้อเชิญให้วารินทร์นั่งลง

...อะไรกันเนี่ย   แม้แต่เสียงพูดก็ยังแทบไม่มีความแตกต่างกันเลย
แถมผู้ดูแลสถานที่ท่านนี้ยังสามารถพูดภาษาของมนุษย์โลกได้อย่าง
ชัดถ้อยชัดคำ...

"...เอ่อ...ครับ...ขอบคุณครับ" วารินทร์ตะกุกตะกัก   พลางเดิน
ไปยังที่นั่งหัวโต๊ะที่ยังว่างอยู่  และนั่งลง   ผู้ดูแลสถานที่นั่งลงตาม
เมื่อเห็นว่าวารินทร์ได้นั่งลงอย่างเรียบร้อยแล้ว

"...เมื่อสักครู่นี้   ก่อนที่คุณจะมา   ผมได้พูดคุยกับลูกเรือของคุณ
ไปบ้างเล็กน้อย   ในขณะนี้ทุกท่านก็ได้มาพร้อมกันในห้องนี้แล้ว
ผมขอกล่าวต้อนรับอย่างเป็นทางการอีกครั้งนะครับ..."   เสียงของ
ผู้ดูแลดังไปทั่วห้อง

"...ขอต้อนรับสู่โลกของเราครับ   หรือถ้าจะพูดตามภาษาคุณ ผม
ต้องบอกว่า  ขอต้อนรับสู่ดาวเอ็กซ์-1999..."

...ถ้าจะเรียกว่า "การติดต่อครั้งแรก" ของมนุษย์ต่างดาว   วารินทร์
เชื่อเหลือเกินว่า   เป็น "การติดต่อครั้งแรก" ที่น่าชื่นชมและประสบ
ความสำเร็จอย่างยิ่ง...

ผู้ดูแลสถานที่กล่าวต่อไป

"...ดาวเอ็กซ์-1999 นั้น  ถ้าจะนับตามอายุขัยของดาวแล้ว   นับได้ว่า
ได้เกิดขึ้นมาในอายุ  และสภาพแวดล้อมที่ใกล้เคียงกับโลกของคุณ
มากจริงๆ   จากข้อมูลเบื้องต้นที่ผมได้สอบถามจากทางลูกเรือของ
คุณ..."

ผู้ดูแลกดปุ่มเล็กๆ ที่อยู่ด้านหน้าของเขา   บางส่วนของโต็ะตรงหน้า
ถูกเลื่อนออกไป   มีจอภาพเล็กๆ เลื่อนขึ้นมาตรงหน้าของแต่ละคน
ภาพในนั้นแสดงให้เห็นถึงดาวเอ็กซ์-1999 ที่มองจากอวกาศ  เป็น
ดาวสีฟ้า มีแผ่นดินเป็นสีน้ำตาลแดง    ทรงของทวีปนั้นแตกต่างไป
จากโลกที่วารินทร์เคยเห็นในภาพถ่ายโดยองการกิจการอวกาศฯ  มี
แถบสีขาวของเมฆแต่งแต้มเป็นลายคดโค้งไปทั่วดาว ...จะว่าไปแล้ว
ช่างเหมือนกับโลกเสียเหลือเกิน...

ผู้ดูแลสถานที่กล่าวต่อไป   ในขณะที่ภาพบนจอนั้น  เปลี่ยนไปตาม
คำบรรยาย

"...ดาวของเรามีอุณหภูมิภายนอกประมาณ 50 องศาเซลเซียส  ซึ่ง
จะร้อนกว่าดาวของคุณอยู่ประมาณยี่สิบถึงยี่สิบห้าองศาเซลเซียส
โดยเฉลี่ย..."

"...ประชากรของดาวของเราส่วนใหญ่จะอยู่ในบริเวณโดมกระจก
ปลูกบ้านอยู่ในลักษณะที่มีอาณาเขตเดินทางภายในติดกัน  และอยู่
ใต้ดิน..."

"...การเพาะปลูกและการเลี้ยงสัตว์ของเราอยู่ภายในเรือนกระจก
ทั้งนี้เพราะแสงแดดของดาวมีความรุนแรงเกินไป..."

"...ระบบการปกครอง   เราจะมีระบบของ "ผู้ดูแลสถานที่"  ที่ปก
ครองอยู่ในแต่ละเขต   อย่างตัวผมเองก็เป็นผู้ดูแลสถานที่ในเขต
ของมาโซเนีย   ซึ่งมีประชากรอยู่ประมาณหกล้านคน..."

ผู้ดูแลสถานที่ มองตรงมายังวารินทร์   ยิ้มขึ้นเล็กน้อย  ก่อนกล่าวต่อไป
"...ผมเชื่อว่าหลายๆ ท่านในที่นี้  โดยเฉพาะคุณวารินทร์ที่อยู่ตรงข้าม
ของผม   คงจะมีคำถามในใจมากมาย   โดยเฉพาะคำถามที่ว่า  ทำไม
ผมถึงฟังและพูดภาษาของคุณได้   และทำไมผมจึงมีหน้าตา เสียง
และรูปร่างเหมือนคุณ..."

"...ดาวของเรา   มีการพัฒนาอย่างสูงในเรื่องของพันธุวิศวกรรม
ศาสตร์และพันธุโปรแกรมมิ่ง..."

"...จากข้อมูลที่ผมได้รับจากสถานที่ที่ยานของคุณลงจอดในเขต
ทะเลทรายนอกเมือง   ผมคาดว่าคุณน่าจะเป็นผู้นำในยานลำนี้  ดังนั้น
ผมจึงได้ทำการเปลี่ยนแปลงสภาพร่างกายของผมเองให้มีลักษณะ
เหมือนคุณ    เรื่องเหล่านี้กระทำได้ไม่ยากเลย  และถ้าผมไม่พอใจ
ผมก็สามารถที่จะเปลี่ยนร่างกายของผมให้เป็นคนอื่นได้ตามใจชอบ
ด้วยเวลาเพียงไม่กี่วัน...

"...แต่ทั้งนี้โดยส่วนตัวแล้ว..." ผู้ดูแลยิ้มกว้างให้กับวารินทร์
"...ผมชอบรูปร่างและหน้าตาของคุณมากที่สุด..."

...ช่างน่ากลัวเสียนี่กระไร... วารินทร์คำนึงในใจ
...ถ้ามนุษย์โลกนี้เดินทางไปยังโลก  และใช้เทคโนโลยีนี้ในการเปลี่ยน
แปลงเป็นผู้ใดก็ได้   โลกคงจะวุ่นวายมากกว่านี้เป็นไหนๆ...

****************************************************

"...ท่านผู้ดูแลสถานที่ครับ..." วารินทร์กล่าวตอบผู้ดูแลสถานที่

"...การนำยานนั้น  ที่จริงแล้วเป็นน่าที่ของกัปตันซึ่งอยู่ทางด้านซ้าย
มือของผมครับ..." วารินทร์กล่าวพลางผายมือไปทางกัปตัน

ดูเหมือนว่าผู้ดูแลสถานที่จะจับความคิดต่อจากนั้นของวารินทร์ได้

"...และคุณวารินทร์..." ผู้ดูแลสถานที่กล่าวสวนขึ้นมา
"...คุณเองจะเป็นผู้นำการสำรวจบนดาวดวงนี้  ใช่ไหมครับ..."

"...เราคาดว่า  จุดมุ่งหมายของคุณที่มาที่นี่   คงจะมาเพื่อศึกษาสภาพ
ความเหมือนและความแตกต่างของดาวของเราเป็นหลัก   ทางสหพันธ์
ผู้ดูแลสถานที่ของเรานั้นยินดีที่จะให้ข้อมูลที่จำเป็นแก่คุณ   คนของเรา
ในระดับสูง  ได้รับทราบการมาของพวกคุณแล้ว   และนอกจากนี้
ผู้ช่วยทุกคนของผม  ได้รับการเรียนรู้โครงสร้างภาษาของคุณแล้ว
ทุกคนพร้อมที่จะช่วยเหลือคุณ  ตามแต่คุณจะต้องการ..."

วารินทร์อดไม่ได้ที่จะพูดขึ้น
"...ขอบคุณมากครับ  ท่านผู้ดูแลสถานที่   โดยส่วนตัวของผมแล้วนั้น
รู้สึกทึ่งในเทคโนโลยีของท่านมาก..."   เสียงของวารินทร์หยุดไป  เขา
กำลังคิดว่า   ควรจะถามคำถามต่อไปนี้ดีหรือไม่   แต่แล้วเขาก็ถามออกไป

"...ผมประหลาดใจจริงๆ ที่พวกเราเพิ่งได้พบกับพวกท่านเพียงไม่กี่วัน
ของที่นี่   แต่ท่านสามารถที่จะใช้ภาษาของพวกเราอย่างคล่องแคล่ว  ดุจ
เป็นภาษาของท่านเอง   นอกจากนี้   ห้องน้ำ  และรายการอาหารที่แสดง
อยู่ในห้องของผม   ก็ดูไม่แตกต่างอันใดเลยจากบนโลก..."

วารินทร์จบคำถาม   มองตรงไปยังผู้ดูแลสถานที่

...วารินทร์สังเกตได้ถึงแววตาคู่นั้นที่วาบวับขึ้นมาเพียงชั่วครู่   เป็นแววตา
ที่แปลกออกไป   แต่แล้วแววตานั้นก็กลับเป็นปกติ...

ผู้ดูแลสถานที่ ยิ้มกว้างให้วารินทร์  ลุกขึ้นและหันไปทางผนังด้านหลังที่นั่ง
ผนังนั้นเปลี่ยนเป็นภาพที่ราบกว้างใหญ่   มีโดมเล็กๆ มากมายติดต่อกัน
เหมือนกับฟองอากาศที่วางเรียงติดกันอยู่บนพื้น  ภายในแต่ละโดม  วารินทร์
สามารถมองเห็นโครงสร้างเล็กๆ อยู่ภายใน

"...คุณวารินทร์...  คุณนี่ช่างสังเกตทุกอย่างได้อย่างละเอียดเสียจริง..."
ผู้ดูแลสถานที่กล่าวโดยไม่ได้หันกลับมายังโต๊ะ

"...ผมขอบอกสิ่งหนึ่งที่พวกคุณยังไม่ทราบแล้วกัน..."
ผู้ดูแลสถานที่หันกลับมา   สายตานั้นกวาดไปรอบห้อง   และพูดประโยคที่
วารินทร์เองก็ไม่ทันได้คาดคิด

"...พวกของคุณไม่ได้มาที่นี่เป็นกลุ่มแรก..."

=================================================

...วารินทร์   มารีน  และคนอื่นๆ ในห้องตกตะลึงกับข้อความที่ได้รับ

"...ในประวัติศาสตร์ของดาวของเรานั้น    เราเคยต้อนรับยานขนส่งทาง
อากาศและทางน้ำของท่านมาแล้วหลายครั้ง    จากการตรวจสอบโดยโดย
ฐานความรู้ทางเทคโนโลยีและผู้เชี่ยวชาญของเรา   ได้พบว่า    บนดาวของ
คุณและดาวของเรามีบริเวณเชื่อมต่อแบบไม่เสถียร   ทำหน้าที่เชื่อมดาว
ของเราทั้งสองเข้าด้วยกัน..."

"...ระบบเชื่อมต่อแบบไม่เสถียร   มีลักษณะเป็นหลุมหนอนขนาดเล็กที่บาง
ครั้งจะเปิดออกทั้งสองด้าน   ทำให้สิ่งมีชีวิตและสิ่งไม่มีชีวิตบนดาวของคุณ
สามารถผ่านมายังดาวของเราได้     และในขณะเดียวกัน   สิ่งมีชีวิตและสิ่ง
ไม่มีชีวิตบนดาวของเราเอง   ก็เดินทางผ่านหลุมหนอนไปยังดาวของคุณ
เช่นกัน..."

"...จากการคำนวณแล้ว   คาดว่าหลุมหนอนนี้น่าจะเกิดขึ้นนับตั้งแต่ดาว
ของเราทั้งสองได้เริ่มก่อตัวขึ้นมา    จากสภาพนี้เองที่คงจะเป็นสาเหตุหลัก
ทำให้ดาวของเราทั้งสอง   มีการพัฒนาและมีสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะร่วมกัน
และคล้ายคลึงกันอย่างน่าแปลกใจ..."

ผู้ดูแลหันกลับมายังวารินทร์  ยิ้มกว้างให้วารินทร์อีกครั้ง  แล้วสรุปความ

"...ดังนั้น   จึงไม่แปลกอันใดเลย   ที่ทางดาวของเรา    มีเวลามากมายที่จะ
ศึกษาสภาพความเป็นอยู่    ภาษา  ขนบธรรมเนียมประเพณีและวัฒนธรรม
ของดาวที่พวกคุณอาศัยอยู่..."

"...แต่พวกคุณเองแตกต่างจากคนที่เราเคยพบ..."   ผู้ดูแลเดินเข้ามาหา
วารินทร์     วารินทร์มองร่างของผู้ดูแลซึ่งมีลักษณะไม่แตกต่างไปจากตน
ราวกับเป็นร่างในกระจกที่ไม่ยอมแสดงภาพตามการเคลื่อนไหวของเจ้าของ

"...เพราะคุณ  และทุกๆคนที่ผมได้พบในวันนี้  เป็นกลุ่มแรกที่เดินทางมายัง
ดาวของเรา      โดยใช้เทคโนโลยีที่สร้างขึ้น   ไม่ได้มาตามธรรมชาติ   และ
สิ่งนี้เองที่ทำให้พวกเราพึงพอใจอย่างมาก..."

ผู้ดูแลสถานที่เดินไปทางประตู    แต่ก็หยุดครึ่งทางระหว่างประตูและวารินทร์
หันกลังกลับมา   แล้วกล่าวต่อไป

"...ผมยินดีที่จะเชื้อเชิญให้พวกคุณอยู่ที่นี่สักพัก   ศึกษาสภาพบ้านเมืองตาม
ความพอใจ   ยานของพวกคุณเองได้ถูกเก็บรักษาไว้อย่างที่ที่โรงเก็บยาน
คุณและเจ้าหน้าที่ของคุณมีอิสระไปมาได้ภายในเมือง  และถ้าคุณจะดูแลซ่อม
แซมยานของคุณ  ก็สามารถทำได้ตลอดเวลาที่โรงเก็บยาน..."

"...ผมขอเตือนเอาไว้เพียงเล็กน้อย..."  เสียงของผู้ดูแล  แข็งขึ้นเล็กน้อย
"...ผมไม่แนะนำให้พวกคุณเดินทางออกไปนอกโดม    เพราะบรรยากาศข้าง
นอกนั้นอันตรายมากต่อสิ่งมีชีวิต   และหวังว่าพวกคุณคงจะเข้าใจที่ทาง
สหพันธ์ผู้ดูแลสถานที่    ได้ฝากความห่วงใยต่อพวกคุณผ่านมาทางผม..."

"...รับรองได้ครับ  พวกเราจะไม่ทำอะไรนอกเหนือไปจากที่ได้รับอนุญาต..."
วารินทร์พูดขึ้น   ถึงแม้เขามีความรู้สึกลึกๆ ที่อยากจะศึกษาสภาพด้านนอก
โดมอยู่บ้างก็ตามที

"...ตัวผมเองคงขอเวลาเพียงประมาณสองอาทิตย์สำหรับการสำรวจ โดย
จะทำเท่าที่จำเป็น  และรบกวนต่อดาวคุณน้อยที่สุด    โดยผมคงต้องขอ
อนุญาตให้คุณมารีนให้ความเห็นด้วยครับ"

วารินทร์มองไปยังวารีน    คำตอบนั้นมาในทันใด

"...ดิฉันเองคิดว่าสองสัปดาห์นั้นพอเพียงสำหรับดิฉันค่ะ   ท่านผู้ดูแล
สถานที่..."

ผู้ดูแลพยักหน้ารับเล็กน้อย  แล้วจึงกล่าวต่อไป

"...ผมคงต้องขอตัวไปประชุมสหพันธ์ผู้ดูแลก่อน   ส่วนพวกคุณทุกคนนั้น
ผมขอให้ถือว่า  สถานที่นี้เหมือนกับบ้านของพวกคุณเองล่ะกัน   ถ้ามีอะไรก็
เรียกเจ้าหน้าที่เพื่อสอบถามและขอความช่วยเหลือได้ทุกเวลา..."

ผู้ดูแลสถานที่เดินออกไปทางประตู   วารินทร์ลุกขึ้นเมื่อประตูปิดลงจนสนิท

"...นับเป็นความสำเร็จอย่างยิ่งยวดของพวกเราทุกคนทีเดียว   ผมนั้นไม่เคย
นึกเลยว่าจะได้มาพบกับสิ่งต่างๆ เหล่านี้..."

"...ผมเองก็เช่นกันครับ  คุณวารินทร์  และผมก็เชื่อว่าลูกเรือคนอื่นๆ
ก็มีความคิดในทำนองเดียวกัน..."  กัปตันของยานพูดขึ้น

"...ผมจะนำข้อมูลทั้งหมดกลับไปเสนอยังที่ประชุมกองทุนฯ  และ
คาดว่าทางคุณและคุณมารีนจะได้รับทุนอย่างไม่จำกัดทั้งปริมาณและ
เวลา  สำหรับการค้นคว้าต่อไป    นี่นับได้ว่าเป็นการเปิดศักราชใหม่
ของมนุษย์ชาติจริงๆ..."  ตัวแทนจากกองทุนควากซ์ฟันด์พูดขึ้น

"...สิ่งที่ผมยังเป็นห่วงอยู่บ้าง..."  วารินทร์กล่าวต่อไป
"...สิ่งแรกเลย   ผมเป็นห่วงอาการโรคหัวใจของคุณวิลเลียม    ไม่ทราบว่า
เป็นอย่างไรบ้างครับหมอ..."  ในตอนท้าย  วารินทร์หันไปทางแพทย์
ประจำยาน

"...อาการของคุณวิลเลียมไม่น่าเป็นห่วงแต่อย่างใดครับ..." หมอ
ประจำยานพูดขึ้น
"...ผมเองดูแลเป็นอย่างดีแล้ว   และถ้ามีปัญหาฉุกเฉินอย่างใด  ผม
คาดว่าทางนี้จะให้การช่วยเหลืออย่างเต็มที่..."

"...เอาล่ะ  ผมสบายใจในเรื่องนั้นไปได้อย่างหนึ่งล่ะ..."

"...เรื่องต่อไปก็คือ  การค้นคว้าอันหนักในช่วงเวลาสองสัปดาห์  และ
หลายส่วนเป็นส่วนที่ผมไม่ได้คาดคิดมาก่อนว่าเราจะพบ  โดยเฉพาะ
ความก้าวหน้าทางวิทยาการของดาวดวงนี้..."
 
วารินทร์เดินไปยังหัวโต๊ะอีกด้านหนึ่ง   มองลงไปยังแป้นพิมพ์ที่อยู่ตรง
กับที่นั่งของผู้ดูแล    คาดว่าจะเห็นอะไรที่ช่วยสนับสนุนความคิดบาง
อย่างของเขา   ที่กำลังเริ่มก่อตัวขึ้นภายใน  แต่แล้วก็ไม่พบอะไร

"...จากจุดนี้ไป   ผมขอแบ่งการทำงานเป็นอย่างนี้นะครับ..."
วารินทร์กล่าวเริ่มต้นหน้าที่การสำรวจของเขา

"...ผมและคุณมารีน  จะทำการศึกษาลักษณะของโครงสร้างทางธรณีวิทยา
 และสภาพแวดล้อมโดยทั่วไป   เท่าที่จะมีเวลาอำนวย    โดยจะเก็บตัวอย่าง
นำไปศึกษาต่อบนโลก...   และคุณมารีนจะเน้นในการศึกษา
เทคโนโลยีของดาวดวงนี้   โดยเฉพาะระบบขับเคลื่อนของยานอวกาศ และ
เทคโนโลยีอื่นๆ

"...คุณวิลเลียมและคุณนาย   ผมคงต้องขอรบกวนเวลาของคุณทั้งสอง
ด้วย   โดยผมอยากจะได้ข้อมูลเกี่ยวกับทางสังคมวิทยา  และการปกครอง
ของดาวดวงนี้ไม่ทราบว่าจะได้ไหมครับ..."  วารินทร์มองไปยังคู่สามีภรรยา
ตัวแทนจากกองทุนควากซ์ฟันด์

"...ไม่เพียงแต่ไม่เป็นไร   แต่ยังเป็นความยินดีและเป็นเป้าหมายของเรา
ทั้งสองด้วยครับ..."  วิลเลียม  ตัวแทนของกองทุนฯ พูดขึ้น

"...สิ่งต่างๆ ที่เราได้   นอกจากจะเป็นประโยชน์แก่พวกคุณแล้ว   เราเอง
จะได้นำไปศึกษาเชิงเปรียบเทียบกับการบริการในองค์กรของเราเช่นกัน..."

วารินทร์มองไปยังกัปตัน  รองกัปตัน และช่างเครื่องทั้งสอง
"...ไม่ทราบว่า  คุณกับตัน  รองกัปตันและช่างเทคนิคทั้งสองท่านจะช่วยอะไร
ผมได้บ้างครับ..."

กัปตันกล่าวขึ้นตอบรับ
"...ช่างเครื่องทั้งสองคงพอจะช่วยดูแลยาน  และซ่อมแซมส่วนเสีย
หายที่อาจตรวจพบได้..."

"...ส่วนผมกับรองกัปตันนั้น   คิดว่าคงจะช่วยคุณมารีนได้มากในเรื่อง
ของการศึกษาเกี่ยวกับเทคโนโลยีของยานอวกาศที่นี่..."

"...และผมยังคาดว่า  เทคโนโลยีของดาวดวงนี้  น่าจะช่วยให้ผมและรองฯ
สามารถปรับปรุง และเพิ่มเติมเชื้อเพลิงพลังงานของยาน  ให้เพียบพร้อม
รอรับทุกคนในการเดินทางกลับโลกได้อย่างแน่นอน..."

"...ขอบคุณครับทุกคน   วันนี้ผมขอเพียงแค่นี้นะครับ   แล้วอีกสองวันเรา
จะมาพบกันใหม่ที่นี่  ในเวลาเดียวกัน..."

ทุกคนเริ่มทยอยออกไปจากห้อง   เหลือไว้เพียงแต่วารินทร์และมารีน
จากสายตาของวารินทร์   ร่างอันได้สัดส่วนในชุดรัดรูปของมารีน   ยืน
อยู่ต่อหน้าฉากผนังห้องซึ่งกำลังแสดงภาพของดาวเอ็กซ์-1999
....มารีนในขณะนี้ราวกับนางฟ้าที่ประทานมาให้แก่วารินทร์เสียจริงๆ...

"...นางฟ้าของผม..."  วารินทร์เดินเข้าไปหา
"...มารีนคิดอะไรอยู่ครับ   ผมรู้สึกว่ามารีนคิดอะไรอยู่ที่ทำให้ไม่สบายใจ..."

"...แล้ววารินทร์ล่ะคะ..." คำถามย้อนกลับมายังวารินทร์
"...มารีนก็รู้สึกเหมือนกันว่าวารินทร์กำลังคิดอะไรที่ไม่สบายใจอยู่..."

วารินทร์มองไปรอบๆ ...ในห้องนี้จะมีระบบวิดีโอวงจรปิดหรือระบบ
บันทึกเสียงไหมนะ...

"...ผมกำลังคิดอยู่ว่า..."  วารินทร์ลดเสียงลง

"...ความสำเร็จของพวกเรามันง่ายเกินไป..."

=============================================

วารินทร์และมารีนเดินออกไปนอกห้อง

ร่างงดงามร่างหนึ่งยืนรออยู่ที่หน้าประตูห้อง   ผมสีดำยาวถูกมัดรวบ
เก็บเอาไว้อย่างเรียบร้อย   เธออยู่ในชุดรัดรูปในลักษณะเดียวกับมารีน
...วารินทร์อดไม่ได้ที่จะเปรียบเทียบร่างของเธอกับร่างของมารีน...
...ส่วนสูงในระดับเดียวกัน   ผิวของเธอคนนี้สีเข้มกว่าเล็กน้อย   มีลักษณะ
เหมือนคนเอเชีย  ใบหน้าสวยเข้ม   นัยน์ตาดำ  ทรวดทรงของเธอในชุด
รัดรูป   ช่างเย้ายวนใจเขาได้ไม่แตกต่างไปจากมารีนเลย...

วารินทร์หยุดนิ่งไปจนผู้ที่คอยอยู่สังเกตได้    เธอจึงเป็นฝ่ายเริ่มก่อน

"...สวัสดีค่ะคุณวารินทร์และคุณมารีน   ดิฉันได้รับคำสั่งให้มาดูแลคุณ
ทั้งสอง    ตลอดการมาเยี่ยมเยียนดาวของเราค่ะ..."

"...เอ่อ...  จะเป็นการรังเกียจไหมครับที่เราจะรู้จักชื่อคุณ..."

"...ดิฉันชื่ออลิสาค่ะ  จะเรียกดิฉันว่าอลิสก็ได้    เราจะเริ่มงานของคุณ
ตั้งแต่เวลานี้เลยไหมคะ..."

"...เอ้อ...  เริ่มเลยก็ดีครับ..." รู้สึกว่าใจของเขากำลังเต้นไม่เป็นส่ำ
เขานึกไปถึงตอนที่เขาได้พบกับมารีนเป็นครั้งแรกในชีวิต    เป็นความรู้สึก
ที่ไม่ได้แตกต่างกันนักเลยกับตอนนี้

เสียงหนึ่งดังขึ้นแทรกความคิดของวารินทร์
"...ดิฉันขอแนะว่าเราไปที่ยานกันก่อนนะคะ  เพื่อจะได้ไปเอากล่องสำหรับ
เก็บตัวอย่างหินและดิน  และเราจะได้เริ่มกันเลย..."

มารีนเดินก้าวฉับๆ ไปข้างหน้าตามทางเดิน    วารินทร์มองตามหลังของ
มารีน  ...เอ... นี่มารีนรู้แล้วรึว่าที่จอดยานอวกาศไปทางไหน...

"...เดี๋ยว  รอด้วยมารีน..."

วารินทร์จ้ำตามไป  โดยมีอลิสาเดินตามไปติดๆ

==================================================

วารินทร์กำลังนั่งอยู่ภายในห้องนอนของตนเอง    เขามองไปรอบๆ ห้อง
ทิวทัศน์รายรอบเป็นป่าดงดิบ    พื้นเป็นลายไบไม้ทับถมกัน    ตรงที่เขา
นั่งอยู่นั้นเป็นเตียง   ซึ่งมีสีและรูปร่างราวกับแท่นหินขนาดใหญ่

เพดานเบื้องบนเป็นสีน้ำเงินเข้มสว่าง   มีจุดขาวๆ เล็กๆ ประปราย  ตรง
กลางห้องเหนือที่นอนเป็นภาพของดวงจันทร์    ส่องสว่างราวกับเขา
กำลังนอนอยู่บนแท่นกลางป่าใหญ่  ในคืนพระจันทร์วันเพ็ญ   เสียงหริ่ง
หรีดเรไรดังเบาๆ โดยไม่รู้สึกรบกวน   ลมเย็นๆ พัดมาเบาๆเป็นครั้งคราว

...ความคิดเขาหวนกลับไปถึงวันนี้ที่ผ่านมา...

...งานวันนี้เสร็จไปได้ด้วยดี   วารินทร์สามารถเก็บตัวอย่างหินและ
ดินมาได้จำนวนหนึ่งไม่ไกลจากบริเวณที่จอดยานนั้นเอง   เขาตั้งใจ
ว่า    ในวันรุ่งขึ้น     จะเข้าไปเก็บตัวอย่างจากในเมือง...

...มารีนดูเย็นเฉยขึ้นหลังจากที่อลิส  หรืออลิสาเข้ามาร่วมงานในวันนี้
ยิ่งในเวลาพักเที่ยง   อลิสาเข้ามานั่งคู่อยู่กับเขา  และพูดคุยเรื่องราว
มากมาย    วารินทร์มีเวลาที่จะมองอลิสาได้มากขึ้น  ...ถ้าเธอเป็น
มนุษย์โลก   อลิสาก็คงมีเชื้อสายลูกครึ่งเอเชีย   วารินทร์เองอดไม่ได้
ที่จะรู้สึกว่า  เพียงช่วงเวลาสั้นๆ  อลิสานั้นสามารถพูดจาได้สอดรับ
กับเขา   ราวกับเขาและเธอนั้นคุ้นเคยกันมาอย่างดี...

...เวลารับประทานอาหารเย็น  วารินทร์อดไม่ได้ที่จะเพลิดเพลินกับ
อาหารเย็นที่มีรสอร่อย   ซึ่งมีสลัดผัก  และซุปเนื้อวัว  และเขาเอง
อดไม่ได้ที่จะสอบถามถึงพืชและสัตว์ที่อลิสาบริโภค...

"...คุณอลิสาครับ  อาหารทุกอย่างนี่อร่อยมากเลย   ไม่ทราบว่าที่นี่
เลี้ยงวัวกันด้วยรึครับ..."

"...ใช่ค่ะ..." อลิสากำลังใช้ซ่อมจิ้มสลัดผักในจานไปมา
"...นอกจากวัวแล้ว   เราก็ยังเลี้ยงแกะ  ม้า   และสัตว์อื่นๆ ในลักษณะ
เดียวกับที่โลกมนุษย์ของคุณเลี้ยงเหมือนกัน..."

"...แต่ที่นี่เราควบคุมการเลี้ยงในโดมปรับสภาพอากาศ   เพราะสัตว์
พวกนี้ไม่อาจจะมีชีวิตอยู่รอดได้ภายนอกโดม   สัตว์และพืชที่โตจน
ได้ที่    จะถูกส่งไปยังแผนกโภชนาการของเมือง..."

"...การปรุงอาหารบนดาวของเรานั้น   ใช้หุ่นยนต์มาเกือบสิบปีได้
แล้วค่ะ   สัตว์จะถูกส่งเข้าไปในโรงประกอบอาหาร  ที่นั่น สัตว์จะ
ถูกดมสารให้สลบและชีวิตจะหยุดทำงาน   จากนั้นจะถูกผ่านกระ
บวนการทั้งหมดจนออกมาเป็นอาหาร    ส่วนพืชจะถูกส่งเข้าไป
ยังอีกส่วนหนึ่งของโรงประกอบการ  และจะปรุงออกมาเป็นอาหาร
เช่นกัน...

"...ส่วนที่เหลือจากการปรุงอาหาร  จะถูกนำไปย่อยสลายเป็นปุ๋ย
เพื่อนำมาใช้ในการเพาะปลูกต่อไป..."

"...บางที  ถ้าโลกของผมทำได้อย่างนี้   ก็คงจะดีไม่น้อยเลย..."
วารินทร์หันไปทางมารีน

"...เห็นด้วยไหมครับมารีน..."

"...ค่ะ   มารีนก็คิดอย่างนั้น..."  เสียงนั้นเรียบเฉยเสียจนวารินทร์รู้สึก
ได้ถึงความเย็นชา  ...มารีนคงจะงอนเขาเสียแล้วกระมัง...

==============================================

วารินทร์ลุกขึ้นจากที่นอน   เข้าไปในห้องน้ำ   และเปิดก๊อกซึ่งอยู่ด้านข้าง
ของอ่างล้างหน้า     น้ำที่ออกมาจากก๊อกนั้น   ไหลลงไปเป็นแอ่งลอยอยู่
กลางอากาศ  ขนาดพอดีกับตัวเขา...

วารินทร์ค่อยๆ ก้าวลงไปในแอ่งน้ำนั้น    แอ่งน้ำเปลี่ยนรูปร่างรับกับ
เท้าที่ก้าวลงไป   วารินทร์ค่อยๆ เอนตัวลง  แล้วก็พบว่า  ร่างของเขา
กำลังลอยอยู่กลางอากาศ  โดยมีน้ำล้อมรอบตัวของเขาอยู่   เว้นแต่
ศีรษะของเขาที่โผล่พ้นน้ำ   เขาลองว่ายไปมา  แล้วก็พบว่า  แอ่งน้ำนั้น
ขยับเขยื้อนไปมาตามการว่ายของเขา...

...วารินทร์นึกไปถึงตอนกลางวัน  ในขณะที่เขากำลังเก็บตัวอย่างหิน
อยู่กับอลิสา    โดยมีมารีนกำลังตรวจสอบตัวอย่างหินอยู่ในยานอวกาศ
...อลิสาทำหน้ายิ้ม หัวเราะเล็กน้อย    เมื่อวารินทร์เอ่ยว่าอยากจะทำ
ความสะอาดร่างกาย...

"...คุณวารินทร์ก็เปิดก๊อกอีกอันที่อยู่ด้านข้างของอ่างล้างหน้าสิคะ
อ่างน้ำของเราใช้ระบบสนามพลังแม่เหล็กไฟฟ้าค่ะ   เป็นการพัฒนา
มาจากการสร้างยานของเราเมื่อประมาณยี่สิบปีที่แล้ว    น้ำจะถูกขัง
อยู่ในสนามพลังอันเล็กๆ  พอเหมาะที่คนหนึ่งคนจะใช้เพื่อทำความ
สะอาดค่ะ...

"...ส่วนเสื้อผ้าของคุณ  คุณสามารถดึงออกได้ตามสะดวกเลยค่ะ..."
อลิสาแสดงตัวอย่างให้ดูโดยการดึงชุดบริเวณแขนออกมา  เผยให้
เห็นผิวเนื้อละเอียด  ก่อนที่เธอจะปล่อยมือเพื่อให้ชุดเข้าที่ตามเดิม

"...เศษของชุดที่คุณถอดออกมาแล้ว   คุณก็ทิ้งลงไปในอ่างน้ำหลัง
จากการอาบแล้ว   เมื่อคุณกดปุ่มตรงหัวก๊อก   น้ำและเศษชุดเหล่านั้น
จะไหลออกไปจากห้องน้ำ   ชุดใหม่จะอยู่ในตู้ที่อยู่ด้านบนของอ่าง
ล้างหน้าค่ะ..."

วารินทร์ลุกขึ้นจากอ่างน้ำ   ดึงแขนเสื้อทั้งสองออก   โยนลงไปใน
อ่างน้ำ   เขาค่อยๆ รูดตัวเสื้อออกทางศีรษะ   โยนตามลงไป
 และดึงชุดที่คล้ายกางเกงออกมาทางด้านล่าง  โยนลงไปในอ่านน้ำ
เช่นกัน   แล้วกดปุ่มเล็กบนหัวก๊อกน้ำ...

น้ำและชุดไหลออกไปทางช่องเล็กๆ คล้ายท่อระบายน้ำตรงมุม
ห้องน้ำอย่างรวดเร็ว...

วารินทร์มองดูที่วัสดุคล้ายกระจกเหนืออ่างน้ำ   ...อลิสาบอกว่าเป็น
ตู้  แล้วที่เปิดอยู่ตรงไหน...

เขามือคลำด้านข้างวัสดุคล้ายกระจกนั้น   แต่ไม่พบอะไร มือนั้นเลื่อน
ขึ้นไปข้านบน   ลงมาจนจรดด้านล่าง  ก็ยังไม่พบอะไรเช่นกัน...

ที่สุด  เขากดลงไปเบาๆ    พบว่ากระจกกลายเป็นสองชิ้นเลื่อนเปิด
ออกจากกัน   ภายในเป็นช่องมีชุดให้เขาได้เลือกใส่  รวมทั้งกระป๋อง
เล็กๆ คล้ายสเปรย์มากมายในนั้น...

วารินทร์หยิบกระป๋องหนึ่งขึ้นมา    อ่านฉลากด้านข้าง   เป็นภาษาอังกฤษ
เขียนยี่ห้อที่เขาไม่รู้จัก    แต่เขาก็เดาได้จากคำลงท้ายที่เขียนว่า ...น้ำหอม...

ลองกดดู  พบว่ามีกลิ่นจางๆ ของกุหลาบออกมา   เขาลองฉีดเบาๆ บน
ตัว  แล้วก็เก็บเข้าที่    หยิบชุดซึ่งมีสองชิ้นออกมาแล้วสวมเข้ากับตัว   ชุด
นั้นแนบเข้ากับตัวจนสนิทโดยไม่ยากนัก...

วารินทร์ออกมาจากห้องน้ำ   กลับไปนั่งบนที่นอนรูปทรงแท่นหินอีกครั้ง

...วารินทร์รู้สึกถึงความพ่ายแพ้ต่อความรู้สึกที่เขามีต่ออลิสาในวันนี้   ไม่
น่าแปลกใจอะไรเลย  ที่มารีนจะมีความคิดน้อยใจเขาได้ถึงขนาดนั้น  เพราะ
เขาแทบจะไม่ได้พูดคุยและเอาอกเอาใจมารีนเลย   แต่ในขณะเดียวกัน
เขาพูดคุยในเรื่องสัพเพเหระกับอลิสาราวกับเป็นคนคุ้นเคย   และดูอลิสา
ก็พูดคุยกับเขาอย่างคนคุ้นเคยเช่นกัน... ...ท่าทางที่เขามีต่ออลิสาอย่าง
โจ่งแจ้งตลอดวันนั้นอีกล่ะ...

...คืนนี้   เขาคงต้องเอาใจมารีนเป็นพิเศษเสียหน่อยกระมัง...

==================================================

วารินทร์ขยับตัวจะลุกขึ้นไปหามารีนซึ่งอยู่ในห้องถัดไป

...ประตูเปิดออก   รูปร่างสมส่วนที่คุ้นเคยยืนอยู่หน้าประตู   แสงสว่างจาก
ด้านนอกทำให้เขาเห็นเป็นเพียงแต่เงาของร่างนั้น...

"...มารีนรึครับ..."

"...ค่ะ  วารินทร์..."  เสียงคุ้นเคยตอบกลับมา   เสียงนั้นอ่อนโยนผิดไป
จากตอนกลางวัน  ...มารีนคงอภัยให้เขาแล้ว...

"...มารีนครับ..."   วารินทร์ยันตัวลุกขึ้น   เดินเข้าไปหา
"...ผม  ผมขอโทษเมื่อกลางวันนี้  ผม..."

"...ไม่เป็นไรหรอกค่ะ   มันแล้วไปแล้ว..."   ในระยะใกล้   วารินทร์สามารถ
มองเห็นใบหน้านั้นได้ชัดขึ้น   นางฟ้าของเขากำลังยิ้มหวานให้เขา

"...อุ้มมารีนไปที่เตียงสิคะ..."

...วารินทร์ทำตามที่บอก    กลิ่นที่เขารู้สึกคุ้นเคย   กลิ่นของมารีนในวันก่อน
วันนี้เขารู้สึกได้ชัดขึ้นอีกหลายเท่า...

...เขาบรรจงจูบที่ริมฝีปาก   อารมณ์ของเขาคุกรุ่น   โลดแล่นไปอย่างม้า
ที่ควบเต็มฝีเท้าไปบนทุ่งหญ้าอันกว้างใหญ่...

...วารินทร์ตระหนักดีว่า   เขานั้นรักมารีน   และมารีนนั้นก็รักเขาขนาดไหน
และเขาจะต้องไม่ยอมให้สิ่งใดมาพรากความรักที่เขามีจากมารีน...

...และเขาเชื่อว่า   ขณะนี้มารีนก็มีความรู้สึกต่อเขาเช่นเดียวกัน...

=================================================

ประตูเปิดออก   ร่างหนึ่งอยู่ที่ประตู    รูปร่างสมส่วนที่เขาคุ้นเคย   เพียงแต่
คราวนี้  เขาเห็นใบหน้านั้นได้อย่างชัดเจน...

"...มารีน..."     วารินทร์ลุกพรวดขึ้น    ไม่มีเสียงใดๆ ตอบกลับมา

"...ผม...ผม...  แล้วนี่..."

ประตูปิดลงอีกครั้ง   เขาหันกลับมาที่เตียง    ใบหน้าของเจ้าของเรือนร่าง
นั้นเป็นมารีนแน่นอน   แต่เมื่อเขามองต่ำลงไปด้านล่าง   เขาก็พบความ
แตกต่าง...

...เจ้าของร่างนั้นมีเท้าเป็นกีบวัว...

(จบบทที่ห้า)